ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2014

Νομίζω ότι αν ρωτήσει κανείς τον 8χρονο γιο μου τι του έκανε μεγαλύτερη εντύπωση από τις χριστουγεννιάτικες διακοπές του στη γαλλική πρωτεύουσα, θα λάβει μία και μόνη απάντηση: Η γέφυρα με τα λουκέτα. Που και σε μένα θα μείνει αξέχαστη. Διότι ο μικρός, αφού έμαθε ότι εκεί «κλειδώνουν» την αγάπη τους τα ερωτευμένα ζευγάρια, με ανάγκασε να επιστρέψουμε σε αυτήν περπατώντας μια όχι και τόσο αμελητέα απόσταση, να χρυσοπληρώσουμε λουκέτο από τους πλανόδιους για να γράψει σε αυτό Γιώργος και Αλεξάνδρα. Πετώντας, κατά το έθιμο, το κλειδί στον Σηκουάνα, με παρακάλεσε αναψοκοκκινισμένος να μην αποκαλύψω το μυστικό του στη μαμά της Αλεξάνδρας. Ούτε και στους φίλους του γιατί ντρέπεται. Ντρέπεται γενικώς… να απαντήσει σε ερωτήσεις για κορίτσια ή να αλλάξει έστω και μπλούζα μπροστά σε «κόσμο» («κόσμο» θεωρεί ακόμη και τη γιαγιά του). Ή γελάει αμήχανα όταν ο μπαμπάς του με φιλάει. Ευτυχώς. Που ο έρωτας είναι για αυτόν ακόμα ένα μεγάλο μυστήριο. Ένα κουβαράκι μέσα στο μικρό του μυαλό. Κόκκινο; Θέλω να το ξετυλίξει αργά, πολύ αργά. Και μόνος του. Και να του αποκαλύπτονται κάθε φορά εικόνες όμορφες, φωτεινές, καθαρές.
Ζητάω πολλά; Στην εποχή του Διαδικτύου, ναι, μάλλον ζητάω πολλά. Γιατί πίσω από μικρές και μεγάλες οθόνες τα παιδιά μας χάνουν τον δρόμο τους. Απογυμνώνουν και απογυμνώνονται. Εκθέτουν και εκτίθενται. Βιάζουν και βιάζονται. Χωρίς να το καταλαβαίνουν. Γεύονται καρπούς που δεν έχουν ακόμη ωριμάσει και πετούν περιφρονητικά τις φλούδες τους. Θα ερωτευτεί αυτή η γενιά; Θα αγαπήσει ο γιος μου το σώμα του Άλλου; Θα ερωτευτεί μικρές ατέλειες; Θα επιθυμεί τη μυρωδιά από τα μαλλιά της; Θα περιμένει; Σε πείσμα των εικόνων που θα του λένε να βιαστεί;
Πώς κακοποιούνται τελικά τα παιδιά στο Διαδίκτυο; Όχι μόνο όταν μπλέκονται στα δίχτυα της παιδοφιλίας, απαντώ. Κακοποιούνται όταν κάθονται σε αυτό το μεγάλο κυβερνο-τραπέζι και καταβροχθίζουν με βουλιμία ό,τι τους σερβίρεται. Μέχρι να σκάσουν. Ώσπου το φαγητό δεν έχει γεύση και μυρωδιά. Μακάρι να ήταν όλα σαν το παγωτό που περιμένουν να καλοκαιριάσει για να φάνε. Με γλυκιά προσμονή. Ή σαν τα καλοκαιρινά μπάνια. Που τα μετράνε ένα, ένα.