24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ: ΜΑΡΙΚΑ ΑΡΒΑΝΙΤΟΠΟΥΛΟΥ

Γύρω στις επτά το πρωί πηγαίνω στο δωμάτιο του μικρού πρίγκηπα ακροπατώντας στα δάχτυλα. Τον σκεπάζω. Και τον αφήνω να κοιμηθεί λίγο ακόμη… Άραγε ο υπουργός θα αποφασίσει να ανοίγει τα σχολεία πιο αργά;;;  Υπουργέ μου, κάντε κάτι… Ποιος εφηύρε το πρωινό σχολείο; Μιλάμε για μεγάλο βλάκα.

Μετά κατευθύνομαι στο βασίλειο μου. Ανοίγω τον υπολογιστή. Με λαχτάρα. Κάπου διάβασα ότι αν στείλετε πρώτοι ένα μήνυμα στην επαγγελματική σας αλληλογραφία τόσο νωρίς το πρωί θα εκτιμηθεί τόσο που δεν θα το πιστεύετε κι εσείς οι ίδιοι.

Ομολογώ ότι αυτή η πρώτη ώρα της μέρας είναι ευλογημένη. Όλοι κοιμούνται γλυκά… Έτσι όλα είναι δικά μου. Ο καφές, το τσουρέκι, οι σκέψεις, η κουζίνα μου, το σημειωματάριο μου, η λίστα με τις δουλειές της ημέρας, τα ραντεβού, οι λογαριασμοί. Παραμένω αθόρυβη, αλλά εργατική σαν μέλισσα. Οι πρώτες δονήσεις της ημέρας. Ήχοι γνώριμοι από τον μικρό δρόμο. Πέρα στον Υμηττό μια ακτίνα ήλιου φωτίζει το βουνό και το ομορφαίνει πολύ.

Ήδη έχω βρει τους πρωινούς μου φίλους διαδικτυακά, ξέρω ποιοι είναι πρωινά τυπάκια – κυρίως μάνες- και ξεκινώ μαζί τους κουβέντες εκεί γύρω στις οκτώ παρά…

Οκτώ παρά δέκα έχω στείλει πάνω από 20 μέιλ σε θεατρικούς παραγωγούς, ηθοποιούς, εκδοτικούς οίκους, θέατρα- όλοι φυσικά θα τα δουν πολύ αργότερα. Τότε στέλνω την λίστα ημέρας στη βοηθό μου, τη Βούλα. Που την φωνάζω και ”φύλακα άγγελο”. Χωρίς αυτήν δεν κάνω βήμα. Τι ανθρώπους συναντάς στη ζωή σου εκεί που δεν το περιμένεις.

Είναι  η ώρα να σηκώσω τον μικρό πασά από το κρεβάτι του. Με γλυκόλογα, φιλιά και χάδια όσο ακόμη επιτρέπει… Ακόμα και με τη Σούλη Ανατολή που είναι η αγαπημένη μας. Είναι κιόλας οκτώ παρά πέντε… Άρα έχουμε λίγο περιθώριο. Θα σας στεναχωρήσω αλλά δεν τα κατάφερα όσο κι αν προσπάθησα. Το παιδί μου δεν πίνει γάλα με hemo το πρωί, δεν θέλει να φάει. Δίφραγκο για την καντίνα ή τοστάκι αν το θέλει…για το σχολείο.

Οκτώ και πέντε στο αυτοκίνητο. Άλλοτε μιλάμε πολύ κι άλλοτε ακούμε μουσική. Όταν βρέχει πολύ ακούμε μουσική, όταν έχει ήλιο φλυαρούμε. Εκείνος λέει τα όνειρα του, τα πιο κοντινά για το Σάββατο που έρχεται, και τα πιο μακρινά (όταν θα γίνει 18 χρονών). Εγώ του λέω να προσέχει την δασκάλα του, να βγαίνει στην αυλή στο διάλειμμα και μη βιάζεται στα τεστ και να προσέχει και ότι του πάει πολύ το μπορντό χρώμα και μερικές φορές κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου. Ξέρω ότι αυτή είναι η ασφάλεια μας για το υπόλοιπο της μέρας.

Τώρα πια μου επιτρέπει να τον φιλήσω 500 μέτρα μακριά από το σχολείο. Τον αφήνω.

Όταν έχω τις μαύρες μου φεύγω γραμμή για τη θάλασσα. Ιώδιο, οξυγόνο,ένας περίπατος και λίγες ανάσες βαθιές. Το τηλέφωνο χτυπά… family home. Μια πρώτη καλημέρα από τον μπαμπά πριν φύγει από το σπίτι. Πού θα πας τώρα; Σούπερ μάρκετ, μανάβης, κρεοπώλης ή ένας λογαριασμός.

Πήγε δέκα… Επιστροφή στο σπίτι που είναι και γραφείο πια… Ενυδατική για τα χέρια, Ραμχάνινωφ φουλ ή PINK MARTINI… Ξεκινάει ένα τρίωρο καταιγιστικό. Μέιλς, τηλέφωνα, κλείσιμο ραντεβού για τις απογευματινές ώρες. Ανάμεσα μαγείρεμα. Άλλωστε όταν δεν έχεις τα δεκανίκια γιαγιάς… Τι άλλο να κάνεις;

Μια το μεσημέρι. Αναστολή δραστηριότητας. Ραντεβού με τη Θεανώ μου έξω από το σχολείο και πέντε. Μια άλλη μαμά που κάνει για δέκα. Θησαυρός. Όλα τα λέμε στο δεκάλεπτο. Και μετά βγαίνουν τα πριγκιπόπουλα.

Η επόμενη μιάμιση ώρα δική του, σχεδόν. Τα τηλέφωνα χτυπούν. Το παιδί μου με κοιτάει λοξά. Μαμά να σου πω ένα ανέκδοτο… Μόλις κλείσω το τηλέφωνο. Μαμά είσαι συγκεντρωμένη; Μ΄ακούς; Έως τις τρεις το σπίτι θυμίζει προεκλογικό γραφείο δύο μέρες πριν από τις εκλογές. Όλα βουίζουν. Ευτυχία λέω και πιάνω το λάδι να τρίψω τα χέρια μου. Πονούν…

Τώρα πια θα διαβάσει μόνος του (τελευταία τάξη του δημοτικού), θα του στύψω χυμό, ενώ θα μιλάω για θεατρικά εισιτήρια και μετά θα ετοιμαστούμε με προορισμό Δευτέρα, Τετάρτη τα αγγλικά, Τρίτη Πέμπτη το μπάσκετ…

Έως τις οκτώ που θα ξαναμαζευτούμε και να κάνουμε όλα αυτά που κάνουν όλοι.

Υπέκυψα στην Πελιώ που είναι γλύκα να γράψω για μένα… Ή μάλλον να γράψω για μας. Για όλες εμάς που ευτυχήσαμε στο μεγαλύτερο δώρο, να είμαστε μαμάδες. Μαμά δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι.

Δεν θα άλλαζα τίποτα από την καθημερινή μου τρέλα. Είναι όλα ευλογημένα. Από την πρώτη του τούμπα από το κρεβάτι όταν στερέωσε τα πόδια του όρθια και θέλησε να δοκιμάσει το κατακόρυφο,  ούτε από το κλάμα του ως μωρού, ούτε από τα υπέροχα δάκρυα όταν τον προδίδουν οι φίλοι ….

Μόνο προσεύχομαι… Να είμαστε καλά όλοι εμείς να τα μεγαλώνουμε.

Ε, Πελιώ;