ΑΓΑΠΗΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ: ΣΤΟ ΛΟΥΝΑ ΠΑΡΚ

0

Αγαπητό  ημερολόγιο,

όλοι οι γονείς πέφτουμε κάποια στιγμή στην παγίδα που υποσχόμαστε κάτι που φανταζόμαστε πως θα καταλήξει σε μια ονειρική στιγμή που θα έχουμε να διηγούμαστε στα παιδιά μας, όταν αυτά μεγαλώσουν και χαμογελάμε μόνο στην ιδέα αυτή.

Έτσι και εγώ το περασμένο Σαββατοκύριακο, σε μια στιγμή αδυναμίας, έταξα στον Ούνο που έχω για κόρη, να πάμε στο Λούνα Παρκ.

Σκεφτόμουν τι ωραία που θα ήταν όταν ερχόταν η στιγμή να ανέβουμε στο Καρουζέλ ή την στιγμή που θα κέρδιζε ένα αρκουδάκι και θα το κρατούσε αγκαλιά μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μας το απόγευμα. Τα γέλια, τις χαρές, τις φωτογραφίες και όλα αυτά που κάνουν ένα απόγευμα, μαγικό.

Ο καιρός εκείνη την ημέρα, ήταν ιδανικός για υπαίθριες δραστηριότητες. Φάγαμε λοιπόν το πρωινό μας και ξεκινήσαμε από νωρίς για την Σαββατιάτικη περιπέτειά μας.

Φτάνοντας πήγα να κάνω λουναπαρκικό «συνάλλαγμα» (μάρκες), αγόρασα ποπ-κορν και μαλλί της γριάς και επέστρεψα περιχαρής κοντά στο καμάρι μου και τον μπαμπά της.

– Λοιπόν αγάπη μου; Με τι θέλεις να ξεκινήσουμε; Με το Καρουζέλ ή με το τρενάκι;

– Με τις γουρούνες και τα συγκρουόμενα!, μου λέει ο στρατηγός Νταβέλης και τρέχει προς άγνωστη κατεύθυνση.

Προς στιγμή, κοίταξα στο κενό. Μετά γύρισα να την κοιτάξω, αλλά είχε εξαφανιστεί. Με τον μπαμπά της είχαν ήδη καβαλήσει μια γουρούνα και κάνανε κόντρες με ένα άλλο πιτσιρίκι κάνοντας… παντιλίκια (!) και burn-out (!!)…

Αφού κάθισα και παρακολούθησα για ένα τέταρτο τον νέο Άιρτον Σένα να «λιώνει» τα λάστιχα και τον μπαμπά της να έχει ξελιγωθεί στα γέλια, τους είδα να βγαίνουν νικητές από την πίστα και να κατευθύνονται με φούρια προς τον επόμενο «σταθμό»: Τα συγκρουόμενα.

Αποφάσισα να μπω μαζί της μέσα σε ένα αυτοκινητάκι, προκειμένου να έχω καλύτερα τον έλεγχο της κατάστασης.

Φευ!

Οι προτροπές της ήταν «Μαμά, πάμε να τρακάρουμε!», «Μαμά, πιο γρήγορα!», «Μαμά, πάτα ΓΚΑΖΙ!». Από την μια σκεφτόμουν πως δεν πρέπει να την αφήσω να με επηρεάσει. Από την άλλη, ήθελα τόσο πολύ να την αφήσω να με επηρεάσει!

Έτσι και έγινε. Και το γκάζι πάτησα και πιο γρήγορα πήγα και με όλα τα υπόλοιπα συγκρουόμενα, συγκρούστηκα. Και από ένα σημείο και μετά, γέλαγα πιο δυνατά από την Ηλέκτρα που πέρασε ένα όντως μαγικό απόγευμα.

Γιατί, αγαπητό ημερολόγιο, περνάω πολύ καλύτερα όταν αφήνω στην άκρη τα δικά μου «πλάνα» και μπαίνω στον κόσμο της, επιτρέποντας να με «παρασέρνει» στους δικούς της μαγικούς τρόπους.

Και ξέρουμε και οι δυο μας πως τελικά, αυτές τις στιγμές θα θυμόμαστε όταν θα έχει μεγαλώσει αρκετά ώστε να αναπολεί τα δικά της, παιδικά, μαγικά απογεύματα!