24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ-ΣΑΣΑ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

0

Η Σάσα Βούλγαρη είναι επαγγελματίας προφορική αφηγήτρια.

Σχεδιάζει και υλοποιεί μόνη της τα προγράμματά της σε ελεύθερες συνεργασίες με σχολεία, φορείς, οργανώσεις και Ιδρύματα και επιμορφώνει, με ευφάνταστους τρόπους, ενήλικες που θέλουν να χρησιμοποιήσουν την Τέχνη της προφορικής αφήγησης στην εργασία και τη ζωή τους. Είναι η μαμά του Μιχάλη 14 ετών! Έχει πολύ ακατάστατο πρόγραμμα γιατί σε αυτό που κάνει επαγγελματικά… ΔΕΝ υπάρχει πρόγραμμα!

6.30: Γλυκός «παραμυθένιος» ήχος στο ξυπνητήρι του κινητού μου. Δεν τον χρειάζομαι, ξυπνάω-είμαι πρωινός τύπος. Εντάξει! Υπάρχουν και φορές που το κλείνω και… γυρνώ από την άλλη…

7.00: Οικογένεια στο πόδι. Ο Μιχάλης είναι πια ανεξάρτητος, με το εντελώς δικό του ξυπνητήρι παρακαλώ! Δεν ασχολούμαι, χρόνια τώρα, με την πρωινή του προετοιμασία. Λατρεύω την αλλαγή του φωτός καθώς ξημερώνει. Βλέπω από τα παράθυρα (έχουμε τεράστια παράθυρα στο «σαλόνι-τραπεζαρία-κουζίνα-δωμάτιο για ζωή») τη θάλασσα να ενώνεται με τον ουρανό. Το αγαπημένο μου είναι όταν σηκώνομαι αξημέρωτα και βλέπω όλη την ανατολή – ειδικά το καλοκαίρι ακούγοντας και το χαιρετισμό των πουλιών στον ήλιο.

7.45: Περνά το σχολικό! Αγκαλιά-φιλί στη πόρτα και τον αποχαιρετάμε κοιτώντας τον από τη μεγάλη τζαμαρία στον 4^ο, καθώς μπαίνει στο πούλμαν: κουνάμε το χέρι: χαζο-μπαμπάς, χαζο-μαμά… μέχρι το κόκκαλο! Του αρέσει. Ακόμα και τώρα που μεγάλωσε.

8.00-9.30: Όταν δεν έχω ξεκινήσει για κάποια αφήγηση σε σχολείο: δεύτερος καφές, πρωινή ενημέρωση, απαντώ στα e mail, τακτοποιώ τη δουλειά μου, διαβάζω, ερευνώ, γράφω… Μπορεί να αποφασίσω να πάω πρωί στο γυμναστήριο (αααααχ! Πόσο τεμπέλα είμαι!). Μου αρέσει το φως, μου αρέσει η ημέρα.

10.00-16.00: Ανάλογα…Επαγγελματικά ραντεβού, γράψιμο, σχεδιασμός ενός νέου προγράμματος, αφηγήσεις σε σχολεία, ενημερωτικά τηλεφωνήματα, γραφιστική δουλειά: Ναι! Ναι! Τα κάνω όλα μόνη μου και… συμφέρω! Άλλωστε, όλα μου τα προγράμματα (με ελάχιστες εξαιρέσεις) ήταν πάντα με δικές μου παραγωγές και δικό μου σχεδιασμό. Με την κρίση όμως που μας μαστίζει όλους, περνούν πια τα πάντα από τα χεράκια μου! Ακόμα και τις ζωγραφιές που βλέπετε στα αφισάκια μου και τα ίδια τα αφισάκια μου τα παράγω μόνη μου. Απαντώ στο τηλέφωνο και ενημερώνω για τα πάντα, εγώ προσωπικά. Και μέσα σε όλα οι συνήθεις μαμαδο-δουλειές: ψώνια, οικογενειακά ραντεβού πάσης φύσεως που κανονίζω, συγύρισμα, και μαγείρεμα… Ω! Ναι! Μαγειρεύω – όχι πολύ – όχι καλά – όχι μόνον παραμύθια!

16.10: Ο Μιχάλης γυρνά με το σχολικό. Δεν χρειάζεται να τον περιμένω, έχει τα κλειδιά του, αλλά φροντίζω πάντα όταν δεν έχω επαγγελματική υποχρέωση, να τον υποδέχομαι. Είναι η μέση της ημέρας, ανταλλάσσουμε νέα, τρώει κάποιο σνακ (μεσημεριανό- ευτυχώς Θεέ μου! -τρώει στο σχολείο) και μετά αναλόγως: αν έχει προπόνηση στο basket θα λείψουμε–τον πηγαίνω εγώ τις καθημερινές και τον αναλαμβάνει ο μπαμπάς του συνήθως τα Σαββατοκύριακα που εγώ έχω παραστάσεις και σεμινάρια. Κάθε Τρίτη απόγευμα είμαι στο σεμινάριό μου «Παραμυθέομαι» που πραγματοποιώ για 7^η χρονιά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, οπότε τον βλέπω ελάχιστα… σχεδόν στην πόρτα.

18.00-19.30: Μαγείρεμα (ακούγοντας ωραίες μουσικές για να νοστιμίσει και το φαγητό) οικογενειακό μάζεμα… Ο Μιχάλης διαβάζει τα μαθήματά του αλλά στο ενδιάμεσο πάντα κάτι θα πούμε. Θα μάθω τα νέα του που όσο μεγαλώνει τόσο και πιο φειδωλός γίνεται: τα πιο πολλά είναι κάνα –δυο ατάκες μόλις μπει, στην πόρτα, για κάτι που τον εντυπωσίασε.

20.00 περίπου: Τρώμε  όλοι μαζί, καθώς έχει γυρίσει και ο άντρας μου στο σπίτι. Ανταλλαγή νέων στο τραπέζι: οι άντρες του σπιτιού σχολιάζουν τα πρόσφατα basket-ο-νέα! Τόσο ο καλός μου όσο κι εγώ ταξιδεύουμε επαγγελματικά κάποιες φορές, εντός ή και εκτός Ελλάδας, οπότε υπάρχουν επιπλέον ανατροπές πέρα από το ιδιόρρυθμο του δικού μου επαγγέλματος.

21.30-10.00: Ο Μιχάλης ετοιμάζεται για ύπνο, εκτός και αν έχει κάποιο σημαντικό αγώνα basket οπότε τον βλέπουμε όλοι μαζί. (Καταλαβαίνετε τι τραβάω με το basket!). Μικροκουβέντες στο γέρμα της ημέρας, συγύρισμα (μη μείνουν και τα πιάτα στο νεροχύτη…), συνεννοήσεις για πράγματα που πρέπει να γίνουν την άλλη ημέρα. Ο Μιχάλης ποτίζει το μικρό μας «κηπάκο». Εγώ δεν ασχολούμαι… Αυτός φροντίζει τις γλάστρες μας. Δεν είναι πολλές, τα μπαλκόνια μας είναι μέσα στους αέρηδες, καθώς από τη μια βλέπουμε το βουνό και από την άλλη τη θάλασσα, οπότε δεν φτουράνε και πολύ τα φυτά.  Ελιά, λεβάντα, κάκτοι, κυκλάμινα. Αγκαλιά, φιλί… Καληνύχτα Μιχάλη.

10.30 – έως ότου πάει… Χαλάρωση στους καναπέδες, καμιά ωραία σειρά ή ταινία (δε βλέπω ειδήσεις και βλέπουμε επιλεκτικά προγράμματα, έχουμε και συνδρομητικό κανάλι. Μπορεί αν είμαι κουρασμένη να με πάρει κι ο ύπνος στον καναπέ… Κυρίως διάβασμα – μου αρέσει πολύ!!!! Είναι η ώρα που θα ζωγραφίσω, επίσης, μπορεί να  ετοιμάζω κάποιο νέο πρόγραμμα και να ψάχνω ιστορίες. Γενικά βέβαια ψάχνω ιστορίες – πολλές ιστορίες. Ζω κυριολεκτικά ανάμεσα σε βιβλία. Το μικρό μου γραφείο -έχω καταδικό μου δωμάτιο στο σπίτι (Yes!!!) και τελικά όχι και τόσο πολύ μικρό – είναι «χτισμένο» με βιβλία… Επίσης έχω παντού μουσικά όργανα και υλικό που χρησιμοποιώ στα επιμορφωτικά εργαστήρια… Χαρτιά, κάρτες, παιχνίδια, σκηνικά, διάφορα είδη ζωγραφικής: οι δικοί μου έχουν μάθει να μην μπαίνουν στο χώρο αυτό χωρίς… άδεια. Αλλά όταν κάτι δεν ξέρουν που να το βάλουν το αφήνουν εκεί για να το βολέψει η «μαμά του σπιτιού». Και αποθήκη λοιπόν – σιγά μην τη γλίτωνα! Και ενίοτε και ξενώνας όταν φιλοξενούμε – όπου πρέπει πρώτα να αφιερώσω περίπου μισή μέρα για να το συμμαζεψω.

Και αυτό είναι ένα «τυπικό» 24ωρο… Κι όλα αυτά δείχνουν πολύ… κανονικά. Αλλά η αλήθεια είναι ότι έχω συχνά ένα πρόγραμμα τόσο ανακατεμένο που χρειάζεται να… αυτοσχεδιάσω! Πολλές φορές μιλάω στο τηλέφωνο και μαγειρεύω ή ψάχνω τα παπούτσια μου ή οδηγώ… Ευτυχώς υπάρχουν τα ασύρματα, τα κινητά, τα ακουστικά… και μπορεί κανείς να κάνει διάφορα πράγματα μιλώντας. Υπάρχουν φορές που θα λείψω και βράδυ όταν έχω βραδινές παραστάσεις. Και τα Σαββατοκύριακα η οικογένειά μου και οι φίλοι μου έπρεπε πάντα να με χωράνε ανάμεσα στις… αφηγήσεις μου. Έτσι έχει τύχει να χάσω αρκετά παιχνίδια του γιου μου στον όμιλο που προπονείται – είπαμε  basket!

Δεν τα θεωρώ όλα αυτά προβληματικά. Ναι, είναι φορές που αλαφιάζω, με τρώει το άγχος, ξενυχτώ για να προλάβω (όπως τώρα που τα γράφω όλα αυτά) αλλά δεν θα άλλαζα τις περισσότερες από τις επιλογές μου. Καθώς περνά ο χρόνος και βλέπω το γιο μου να μεγαλώνει έχω την ησυχία μέσα  μου ότι κατάφερα ως τώρα να ζήσω τις σημαντικές του στιγμές να είμαι κοντά όταν με χρειάστηκε, να χαίρομαι με όσα τον έκαναν να χαρεί. Απολαμβάνω και αυτό που κάνω. Το να λέω ιστορίες και να βοηθώ τους ανθρώπους να βρουν τις δικές τους προσωπικές ιστορίες να πουν είναι για μένα τρόπος ζωής! Αλλά τίποτα δεν θα είχε τόσο βάθος, τόση ομορφιά, τόση Αγάπη – τίποτα! Ούτε καν τα παραμύθια μου  – εάν δεν είχα ζήσει την πιο υπέροχη ιστορία μου: να είμαι 24 ώρες τη μέρα, κάθε μέρα η μαμά του Μιχάλη.

Γνωρίστε καλύτερα τη Σάσα εδώ.