24 ώρες μαμά: Νικολέτα Καπίλλα

0

Η εκπαιδευτικός και μητέρα Νικολέτα Καπίλλα μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς τριών παιδιών!

Έχει πάει δύο το πρωί και κάθομαι να γράψω. «24 ώρες μαμά».

«Μήπως είναι λάθος ο τίτλος;» αναρωτιέμαι καθώς σκέφτομαι ότι άμα είσαι μαμά, οι 24 ώρες δεν σε φτάνουν ποτέ και με τίποτα. Εξάλλου, δεν είσαι μόνο μαμά, αλλά έχεις ένα σωρό άλλες ιδιότητες, κυρίως είσαι «μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά», όπως πολύ σωστά λέει και το γνωστό άσμα. Στην περίπτωσή μου το «καλή» μπροστά από το νοικοκυρά πίνει πολύ νερό, αλλά έστω, ένα φαγητό το κάνουμε, ολημερίς πλυντήρια γεμίζουμε το βράδυ τα αδειάζουμε, μπουγάδα απλώνουμε (σπανίως σιδερώνουμε) και το σπίτι προσπαθούμε να το συμμαζεύουμε όπως όπως, τουλάχιστον να μπορούμε να περπατάμε χωρίς να χρειάζεται να έχουμε το ταλέντο της Πατουλίδου στην υπερπήδηση εμποδίων.

24 ώρες μαμά. Η περιπέτεια αρχίζει από τις 00:00 δηλαδή από τα μεσάνυχτα, όταν, εκεί που κάθομαι –επιτέλους– να ετοιμαστώ για το σχολείο, με ξυπνά το κλάμα της μικρής. Θηλάζω και ταυτόχρονα, ως καθαρόαιμο multitask άτομο (δηλαδή γυναίκα), αξιοποιώ τον χρόνο μου είτε οργανώνοντας με το μυαλό μου όσα πρέπει να κάνω αύριο μόλις ξυπνήσω είτε παίρνοντας έναν υπνάκο, όση ώρα διαρκεί ο θηλασμός. Αν δεν αποκοιμηθώ εντελώς μέχρι το πρωί, τότε σηκώνομαι και συνεχίζω το διάβασμα, αλλιώς σηκώνομαι κατά τις 4 ή 5 το πρωί που θα ξαναξυπνήσει η μικρή για το επόμενο μικρό της γεύμα και ολοκληρώνω το διάβασμα.

Μεταξύ 6:30-7:00 το πρωί αρχίζει η διαδικασία του πρωινού ξυπνήματος της υπόλοιπης οικογένειας. «Αξιοποιώ» τα προσόντα της μικρής και την παίρνω στο δωμάτιο των αγοριών για να τους καλημερίσει. Αυτοί, μην μπορώντας να αντισταθούν στη γοητεία και στην τσαχπινιά μιας μπέμπας, ανοίγουν τα μάτια για να την καλημερίσουν, πέφτοντας στην παγίδα μου και αρχίζουν να ντύνονται – σε ρυθμούς νυσταγμένης χελώνας φυσικά. Αφού ετοιμαστούμε, η μικρή φεύγει με τον μπαμπά της για το σπίτι της γιαγιάς και οι υπόλοιποι φτάνουμε ασθμαίνοντας και ξεφυσώντας στο σχολείο (φέτος εργάζομαι στο ίδιο σχολείο όπου φοιτούν τα αγόρια μου).

Εκεί αρχίζει  ο μεγάλος αγώνας στην τάξη. Πέρα από το εκπαιδευτικό έργο, μια δασκάλα είναι σαν δεύτερη μαμά για τα παιδιά. Κυρία, χτύπησα, κυρία, μου έπεσε το φαγητό, κυρία, πεινώ, κυρία, με πονάει το δόντι μου, κυρία, δεν μου μιλά η φίλη μου. Τότε έρχεται στο μυαλό μου το βιβλίο του Αντώνη Παπαθεοδούλου, «Όχι, κυρία!» και θέλω να τσιρίξω «Όχι άλλα “κυρία”!»

Κι όταν έρθει η ώρα να σχολάσουμε, το σώμα στέλνει την προειδοποίηση (που βγάζει πολύ συχνά το αιωνίως αφόρτιστο κινητό μου): «Η συσκευή σας θα απενεργοποιηθεί σε 30 δευτερόλεπτα». Αλλά χρόνος για φόρτιση δεν υπάρχει καθώς πρέπει να προχωρήσω αμέσως στο δεύτερο ημίχρονο. Μεσημεριανό, διόρθωμα κατ’ οίκον εργασιών εν μέσω αλλάγματος πάνας και θηλασμού και έπειτα τα καθημερινά δρομολόγια για τις δραστηριότητες των αγοριών τα οποία μοιραζόμαστε με τον σύζυγο, ένα γρήγορο πέρασμα από την υπεραγορά, τηλεφωνήματα για οργάνωση των δράσεων της Παιδικής Λέσχης Ανάγνωσης ή των παρουσιάσεών μου ή με μαμάδες για θέματα του σχολείου. Ετοιμασία δείπνου, κάποιες φορές ετοιμασία και του μεσημεριανού της επόμενης μέρας, ώρα για μπάνιο, αν προλάβουμε διαβάζουμε λίγο ένα βιβλίο μαζί με τα αγόρια, αλλιώς θηλάζω τη μικρή μέχρι να κοιμηθεί.

Μόλις κοιμηθούν όλοι, τότε κάθομαι στον υπολογιστή για να ετοιμαστώ για το σχολείο και να απαντήσω σε emails. Μερικές φορές (σπάνια έως πολύ σπάνια) προσπαθώ να γράψω ή να επεξεργαστώ μια ιστορία που με περιμένει εδώ και μήνες. Και κάπου εκεί το ρολόι δείχνει και πάλι 00:00. Και κάπου εκεί το μωρό ξυπνάει και φτου κι απ’ την αρχή.

Το μόνο που μου λείπει είναι λίγη ώρα χαλάρωσης μαζί με τον σύζυγο, να δούμε παρέα μια ταινία ή να ανταλλάξουμε μια κουβέντα χωρίς παρεμβάσεις από τους τρεις τρίτους. Αλλά νιώθω ευγνωμοσύνη για όλες αυτές τις 24 ώρες που είμαι μαμά καθημερινά και δεν θα τις άλλαζα με τίποτα στον κόσμο!Η Νικολέτα Καπίλλα ζει και εργάζεται στην Κύπρο. Είναι εκπαιδευτικός και μητέρα τριών παιδιών. Είναι μέλος της ομάδας που οργανώνει την Παιδική Λέσχη Ανάγνωσης Αμμοχώστου η οποία φιλοξενεί Ελλαδίτες και Κύπριους συγγραφείς στον χώρο του ΚΕΠΑ (Κέντρο Προσφοράς και Αγάπης Άγιος Χριστόφορος) στο Παραλίμνι. Κυκλοφορούν τα βιβλία της «Η κυρία Γενναιοδώρα» (Εκδόσεις Βιβλιοσκόπιο), «Έξυπνα ηλεκτρονικά VS Έξυπνα βιβλία: μια παράξενη πολεμική ιστορία» (Ελληνοεκδοτική) και «Μια φορά και ένας Ρο!» (iWrite). Το εφηβικό της μυθιστόρημα «Η χρονιά που όλα έγιναν γκρι» έχει πάρει το Α΄ Βραβείο στον ετήσιο διαγωνισμό ανέκδοτου μυθιστορήματος για παιδιά και εφήβους του Κυπριακού Συνδέσμου Παιδικού Νεανικού Βιβλίου (CYPRUS IBBY) και βρίσκεται υπό έκδοση από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ σε συνεργασία με το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Κύπρου.