24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ. ΤΖΟΥΛΙΑ ΔΙΑΜΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

0

Η μητρότητα είναι ζογκλερικό τρικ. Είναι κίτρινο, ξεραμένο play dough μέσα στο σουτιέν σου. Η μητρότητα είναι αυτή η θεά με τα πολλά χέρια. Είναι backstage στις διαφημίσεις γιαουρτιού με τις χαμογελαστές οικογένειες. Η μητρότητα είναι λιωμένη μπανάνα, το δάχτυλό σου για πιπίλα, είναι 2 ώρες μέχρι το βουνό στρίμωγμα ανάμεσα σε δύο παιδικά καθισματάκια. Η μητρότητα είναι θεία δίκη, it’s the end of the world as you know it, είναι ρούμπωμα από το σύμπαν. Η μητρότητα είναι όλος ο κόσμος από την αρχή.  

Πρωί. Στο αυτοκίνητο προς τον παιδικό σταθμό, με τον Ορέστη/ Η μητρότητα είναι σκηνή από τον Ιονέσκο.

-Μαμά κάνε μπιμπί

– Δεν μπορώ αγάπη μου

– Γιατί μαμά;

– Δεν είναι ευγενικό να κορνάρουμε χωρίς λόγο.

– Γιατί μαμά.

(Το ερωτηματικό στο τέλος έφυγε. Δεν είναι ερώτηση πια είναι statement. Είναι Μάντρα. Είναι μυστική οργάνωση στην οποία στρατολογούνται όλα τα δίχρονα).

-Γιατί η κόρνα είναι για περιπτώσεις ανάγκης.

-Γιατί μαμά.

-Γιατί κάνει έναν εκνευριστικό ήχο.

-Μαμά κάνε μπιμπί.

-Θα κάνω μόλις φτάσουμε έξω από το σχολείο αγάπη μου.

-Όχι μαμά, τώρα μαμά, κάνε μπιμπι μαμά κάνεμπιμπιμαμακανεμπιμπιμαμαμπιμπιμαμάκάνεμαμάμπιμπί.

ΚΟΡΝΑΡΩ.

-Μαμά! Γιατί έκανες μπιμπί;

Απόγευμα στο σπίτι, με τον Ορέστη και την Άλντα/ Η μητρότητα είναι η έμπρακτη απόδειξη πως κανείς δεν είναι τέλειος, κι όταν λέω κανείς εννοώ εγώ.

Κολλάμε με τον Ορέστη τις ζωγραφιές του στον τοίχο πάνω από το τζάκι. Εγώ κάνω το μπλου τακ μπαλίτσες κι εκείνος το κολλάει στις 4 γωνίες της ζωγραφιάς. Η Άλντα τρώει τη χάρτινη συσκευασία του μπλού τακ. Ο Ορέστης επιμένει πως το έργο του «θάλασσα» – 5 οριζόντιες γραμμές διαφορετικού χρώματος- πρέπει να τοποθετηθεί διαγώνια. Διαφωνώ. «Δε νομίζεις πως είναι κάπως art on art;» τον ρωτάω. Με κοιτάει πονηρά. Δεν έχει ιδέα τι είπα αλλά καταλαβαίνει πως έκανα κάποια απόπειρα χιούμορ. Θλιβερή κατά την άποψή του. «Ήταν πατάτα αυτό μαμά», μου λέει αυστηρά. «Αυτό. Εδώ. Έτσι». Κολλάει το έργο διαγώνια στον τοίχο και η συζήτηση τελειώνει. Στο μεταξύ η Άλντα τρώει τη χάρτινη σακούλα με τα υπόλοιπα έργα. Να θυμηθώ: να της δίνω το απογευματινό της νωρίτερα.

Ώρα ύπνου/ Η μητρότητα είναι viewmaster με τη μάνα σου σε όλα τα φιλμάκια, να κουνάει το κεφάλι της με ύφος «στα λεγα εγώ». 

Ο Ορέστης θέλει τον μπαμπά του. Πάντα. Θέλει να τον κάνει μπάνιο ο μπαμπάς του, να τον κοιμίζει ο μπαμπάς του, να τον ξυπνάει ο μπαμπάς του… Όταν του ανακοινώνουμε πως θα τον κοιμίσω εγώ παίρνει το ύφος εκείνου που τράβηξε το κοντό ξυλάκι. Δε θα πω ότι δε με πειράζει. Δε βοηθάει που έχει και τον καλύτερο μπαμπά του κόσμου.

Απόψε κοιμίζω την Άλντα. Είναι η ώρα μας. Καταβροχθίζει το γάλα της και χώνει τη μουσούδα της στο εσωτερικό του αγκώνα μου. Την κουνάω ελαφρά και το μυαλό μου ταξιδεύει στη  μέρα μου. Με επαναφέρω στο τώρα. Δε θα υπάρξουν άπειρα τέτοια βράδια και το ξέρω. Την κοιτάζω. Μασουλάει την πιπίλα σαν τη Maggie Simpson και με πιάνουν τα γέλια. Ανοίγει τα μάτια της και με κοιτάει πονηρά. Όχι, όχι ξανακοιμήσου. Κάπου είχα διαβάσει πως δεν πρέπει να έχεις οπτική επαφή με το μωρό την ώρα που το κοιμίζεις γιατί το ξυπνάς. Το να μην τραντάζεσαι από τα γέλια δεν το γραψαν, μάλλον το θεωρούσαν δεδομένο. Κάνω πως κοιτάω το ταβάνι. Μετράω μέσα μου ως το 60. Νιώθω ηλίθια. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά. Ξανάκλεισε τα μάτια. Χαμογελάει στον ύπνο της. Μητρότητα είναι να νοσταλγείς από τώρα αυτό που ζεις εδώ και τώρα.

22:00-00:00 η ιερή ώρα/ Η μητρότητα είναι μια κίτρινη πλαστική τσουλήθρα στη μέση του σαλονιού σου. 

Κοιμούνται. Χαζεύω τον τοίχο με τις ζωγραφιές. Σκέφτομαι πως μου αρέσει. Πραγματικά. Πάρα πολύ. Και η διαγώνια θάλασσα τού πάει. Κοιτάω το υπόλοιπο σαλόνι. Μια πλαστική τσουλήθρα. Μια πλαστική μπασκέτα. Ένα πλαστικό σπιτάκι. Σκέφτομαι πως η Μοντεσσόρι θέλει όλα τα παιχνίδια να είναι ξύλινα. Σκέφτομαι πως δεν έχω κάνει ακόμα κάποια μοντεσσοριανή δραστηριότητα με την Άλντα. Να θυμηθώ: google Montessori activities for 9 months old.  Σκέφτομαι πως αν έκανα τρίτο παιδί θα το μεγάλωνα μοντεσσοριανά. Λέω στον Άγγελο «αν κάνουμε τρίτο παιδί να το μεγαλώσουμε μοντεσσοριανά». Ανατριχιάζει.

Διάφορες μικρές ώρες/ Η μητρότητα είναι γερμανικό νούμερο.

Στις 00:30 η Άλντα ξυπνάει. Δεν έχουμε κοιμηθεί ακόμα, την ξανακοιμίζω μηχανικά. Συγκεντρώσου, σκέφτομαι, ζήστο, δεν κρατάει για πάντα.

Στις 3:30 ξυπνάει πάλι. Ξυπνάω τον Άγγελο. «Γιατί πάλι εγώ;» γκρινιάζει καθώς κουτουλάει μ’ όλη του τη δύναμη στην πόρτα. «Ζήστο» του λέω μισοκοιμισμένη. «Σκέψου πως δεν κρατάει για πάντα». «Αυτό σκέφτομαι και δεν κάνω χαρακίρι», μου απαντάει.

Στις 5:30 ακούω τον Ορέστη. «Μαμά, μαμάκα, μαμάκα μου, έλα». Πετάγομαι σαν ελατήριο. Δε με φωνάζει ποτέ. ΠΟΤΕ. Όποτε ξυπνάει μες στη νύχτα φωνάζει μόνο «μπαμπά». Τρέχω στο δωμάτιο του χαρούμενη. Ορίστε, σκέφτομαι, φάση ήταν και πέρασε. Το παιδί μου με ζητάει. Μες στον ύπνο του, αυθόρμητα, ζητάει τη μαμά του.  «Ναι αγάπη μου;» του λέω με τον πιο μητρικό μου τόνο. «Μαμά, είναι εδώ ο μπαμπάς;» με ρωτάει με αγωνία. «Ναι» απαντάω σαστισμένη. «Ντάτσει». Ξανακοιμάται. ΞΑΝΑΚΟΙΜΑΤΑΙ.

07:30. Στην καλύτερη. / Η μητρότητα είναι ξυπνητήρι σε κατσαρόλα τοποθετημένη στο κέντρο της Επιδαύρου, ξέρεις εκεί που πήγαινες παλιά κι έριχνες το νόμισμα και θαύμαζες που ακούγεται μέχρι την τελευταία κερκίδα… 

Δε θέλω άλλο νάνα, θέλω το λαλά μου. Στα Ορεστειακά αυτό σημαίνει «Ξύπνησα. Ξύπνησε όλη η πλάση. Μην κοιμάστε άλλο κορόιδα. Α και που ‘στε; Ξυπνήστε και την Άλντα (=λαλά) μην τα σπάσω όλα εδώ μέσα». Έχω δοκιμάσει να πατήσω το κεφάλι του μήπως κρύβεται εκεί κάποιο κουμπί για snooze. Δεν του άρεσε.  Η Άλντα ξυπνάει αυτόματα. Παραδινόμαστε. Τους φέρνουμε και τους δύο στο κρεβάτι μας. Κάνουμε σπηλιά. Ανασηκώνουμε το πάπλωμα με τα χέρια μας και μπαίνουν από κάτω. Φιλιούνται. Ζουλιούνται. Κλαίνε. Γελάνε. Πέφτουν πάνω μας. Πονάμε. Φωνάζουμε. Νυστάζουμε. Τρώμε κλωτσιές, αγκωνιές, πατάτες που «μαγειρεύει» ο Ορέστης στην «κουζίνα της σπηλιάς» -κάπου στον αστράγαλό μου. Η Άλντα μπουσουλάει προς το μέρος μου, σκαρφαλώνει στο κεφάλι μου, δεν ξέρει να φιλάει ακόμα αλλά φτύνει την πιπίλα και κολλάει το στόμα της στη μούρη σου. Η μητρότητα είναι κάτι μαλακό και ζεστό. Όπως οι βρεγμένες πάνες. Και όπως η αγάπη.

Η Τζούλια Διαμαντοπούλου είναι 24 ώρες μαμά του Ορέστη (2,5 χρονών) και της Άλντας (9 μηνών). Τις ίδιες ώρες είναι ηθοποιός, αρθρογράφος και συνεργάτης στο Μικρό Εθνικό, την ανανεωμένη παιδική και εφηβική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.