24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ: ΕΛΕΝΗ ΦΩΤΙΟΥ

0

Διεθνολόγος, με προ παιδιών καριέρα στην έρευνα στον τομέα των διεθνών σχέσεων και εξωτερικής πολιτικής, ζει ήδη τη “δεύτερη ζωή” της στη δημοσιογραφία-ταξιδιωτική σύνταξη και τον τουρισμό. Δημιουργός και εμπνευστής της πλατφόρμας  www.mamakita.gr, μιας ηλεκτρονικής επιχείρησης παροχής premium και tailor made υπηρεσιών οικογενειακού ταξιδιού στην αυθεντική και φιλική στις οικογένειες πλευρά της Ελλάδας, ανήκει σίγουρα στην κατηγορία των γυναικών που η μητρότητα άλλαξε πλήρως το αντικείμενο εργασίας. Ή μήπως όχι; Η Ελένη Φωτίου μιλάει στο Τaλκ για το εικοσιτετράωρό της ως εργαζόμενης μαμάς τριών κοριτσιών.

Τα πρωινά μας εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από την προηγούμενη νύχτα. Ως σύζυγος μουσικού, φροντίζω τα βράδια που ο μπαμπάς του σπιτιού έχει συναυλία να κοιμάμαι νωρίς για να είμαι ακμαία το επόμενο πρωί. Στην περίπτωση που δεν «παίζει» το προηγούμενο βράδυ, οι ρόλοι αντιστρέφονται και ξενυχτάω εγώ μπροστά στον υπολογιστή. Ο «ακμαίος» του πρωινού θα αναλάβει να ξυπνήσει τις τρεις κόρες μας, να φροντίσει το κολατσιό τους, να τις κυνηγήσει να κάνουν τα απαραίτητα και να τις πάει στα σχολεία, που ευτυχώς είναι πολύ κοντά στο σπίτι μας!

Οι μέρες δεν είναι ποτέ ίδιες, παρόλο που το πρόγραμμα όλων μας είναι αυστηρό. Κάθε Δευτέρα πρωί, κάνουμε ένα «meeting» οι γονείς για να διαμορφώσουμε το πρόγραμμα όλης της εβδομάδας: μοιραζόμαστε τις δουλειές του σπιτιού, τις υποχρεώσεις των παιδιών, το χρόνο που μπορούμε να διαθέσουμε για συναντήσεις και δουλειές που αφορούν τρίτους και το δικό μας ιδιωτικό χρόνο «καθαρής» εργασίας ή περισυλλογής!

Μετά ξεκινάει η δουλειά. Κάποια πρωινά περιλαμβάνουν πολύ διάβασμα, γράψιμο και πάνω από όλα μάτια και αυτιά ανοιχτά για να εντοπίζω όλες τις ιστορίες δημιουργικής βιομηχανίας, οικοτεχνίας, καινοτομίας και επιχειρηματικότητας που καλύπτω δημοσιογραφικά. Έτσι, μου δίνεται η ευκαιρία να ταξιδεύω και να συναντώ ενδιαφέροντες ανθρώπους των οποίων οι κόποι και τα έργα αποτελούν έμπνευση και μια εμπειρία που θα άξιζε να ζήσουν κι άλλοι. Το ωραιότερο σημείο της δουλειάς μου είναι όταν με αυτούς, η συνεργασία ξεπερνάει την απλή καταγραφή και φτάνει στη συν-δημιουργία δράσεων που αναδεικνύουν την αυθεντική Ελλάδα των πολυμήχανων ανθρώπων και την ενεργό συμμετοχή στη διαμόρφωση των τουριστικών υπηρεσιών: άλλοτε σχεδιάζουμε δράσεις για οικογένειες «οινό-φιλων» σε επισκέψιμα, αλλά παραγωγικά οινοποιεία με παιδαγωγούς που αναλαμβάνουν να αφηγηθούν στα παιδιά μύθους με θέμα το θεό Διόνυσο. Άλλοτε φωτογραφικές εκδρομές για όλη την οικογένεια σε ιστορικούς ελαιώνες και ελαιογευσία. Κάθε φορά κάτι διαφορετικό, που εμπλουτίζεται με τις ιδέες των συνεργατών και φίλων παρόχων τουριστικών υπηρεσιών ή των ίδιων των πελατών που ζητούν να σχεδιάσω εγώ και η ομάδα μου γι’ αυτούς το ταξίδι των ονείρων τους.

Τα απογεύματα με βρίσκουν να μοιράζομαι τις ιστορίες αυτές με τις τρεις κόρες μου την ώρα που κάνω «μεταφοραί-μετακομίσεις» στις -ευτυχώς κοντινές- δραστηριότητές τους με τα πόδια. Πάντα χρειάζονται δύο άνθρωποι για να γίνει αυτή η δουλειά με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη ηρεμία και σε αυτό σημαντικό ρόλο παίζει η Ιουλία, η νταντά μας, που είναι και ο φύλακας-άγγελός μου. 4.30 παίρνω τη μικρή και τη μεγαλύτερη από το σπίτι, αφήνω τη μικρή στο μπαλέτο, συνεχίζω με τη μεγάλη στο στίβο, την περιμένω να τελειώσει την προπόνηση και επιστρέφουμε στο μπαλέτο για να πάρουμε τη μεσαία, την οποία έχει πάει στο μπαλέτο εν τω μεταξύ αυτός που έμεινε στο σπίτι και παρέλαβε την πρώτη. Σπαζοκεφαλιά; κάπως… Σε κάθε περίπτωση όμως, αυτές οι «μεταφορές» δίνουν σε μένα και τις κόρες μου το δημιουργικό χρόνο συζήτησης που χρειαζόμαστε μέσα στη μέρα, άλλες φορές θυμίζουν περιπατητικές φιλοσοφικές βόλτες, ενώ άλλες, πόλεμο επιχειρημάτων για το ποιανής η γνώμη θα υπερισχύσει.

Άλλες μέρες περιλαμβάνουν το ταξίδι. Η μέρα ξεκινάει με την ίδια ταχύτητα και ετοιμότητα όπως όταν τα παιδιά πάνε σχολείο. Οι βαλίτσες ετοιμάζονται πλέον από τα ίδια τα παιδιά στο χρόνο που ετοιμάζεται και η σχολική τους τσάντα και στο ταξίδι τηρείται απαρέγκλιτα το πρόγραμμα. Και ναι! Θέλουν να μείνουν λίγο παραπάνω στη φάρμα του Παναγιώτη στην αρχαία Σικυώνα να μαζέψουν τα αβγά με την συνομήλικη κόρη του. Ναι! θέλουν να τρέξουν κι άλλο στο πάρκο περιπέτειας στη Γαλάνη. Να παίξουν με τα παιδιά του Ζαχαρία uno στο «Απολιθωμένο δάσος» στη Δαδιά. Να κάνουν κούνια και τραμπάλα με τον Ορφέα και την Ιοκάστη στη Δάφνη στη Συκιά. Αλλά το πρόγραμμα περιλαμβάνει πάντα μία ακόμα συνάντηση, μία ακόμα δραστηριότητα, μία ακόμα μετακίνηση, πολλές επιτυχημένες και αποτυχημένες επιλογές διαμονής, πολλή γκρίνια, πολλή χαρά και πολλές ισχυρές απόψεις που συγκρούονται στην πενταμελή μας οικογένεια.

Τα βράδια από τις 8 έως τις 9 είναι η ιερή ώρα της ημέρας και είναι μόνο δική μας. Για να τα ξαναβρούμε αν τσακωθήκαμε, για να απαντήσουμε με ψυχραιμία σε αυτά που δεν προλάβαμε μέσα στη μέρα και να μοιραστούμε τις χαρές και τους προβληματισμούς μας. Άλλες φορές, οι ενήλικες έχουμε ενεργό ρόλο, άλλες, παρακολουθούμε τις συζητήσεις μεταξύ των παιδιών και προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα δικά μας λάθη και ελαττώματα μέσα από τα δικά τους μάτια. Οι συσκευές είναι «σε λειτουργία πτήσης» και είναι η ώρα που διαλέγουμε μία ή τρεις ιστορίες να τους διαβάσουμε (ενδιάμεση λύση δύσκολο να βρεθεί).

Ανήκω αδιαμφισβήτητα στην κατηγορία των ανθρώπων που η γονεϊκότητα άλλαξε και την επαγγελματική ζωή. Γιατί απλώς, προ παιδιών ήμουν -σχεδόν- ψυχή τε και σώματι 24 ώρες αφιερωμένη στο αντικείμενο της δουλειάς μου. Η μητρότητα δυσκόλεψε τη σχέση έρευνας, έμπνευσης και συγγραφής με τις προθεσμίες και τα ωράρια. Με στήριξη από την οικογένειά μου, την ενεργό ενθάρρυνση του συντρόφου της ζωής μου, με ρίσκο και βλέμμα στραμμένο θετικά στις αλλαγές, αναπροσαρμογή και επανατοποθέτηση, επέλεξα να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω καλύτερα και να είμαι το παράδειγμα για τις τρεις κόρες μου.

Σήμερα πάλι ταξιδεύω, διαβάζω, ερευνώ και γράφω, αλλά σε άλλο πλαίσιο και με διαφορετικούς «εργοδότες». Δεν απέχω όμως πάρα πολύ από αυτό που έκανα και ως διεθνολόγος. Ζητούμενο και στην τωρινή μου εργασία είναι η διαμόρφωση μιας «ταυτότητας» -τουριστικής αυτή τη φορά- και η δημιουργία στρατηγικών πλεονεκτημάτων για την επιβίωσή μας στο διεθνές γίγνεσθαι. Από μια άλλη σκοπιά όμως και πολύ πιο ευχάριστη, αυτή του τουρισμού, που είναι η «βιομηχανία της ευτυχίας» και πιο αποκαλυπτική, μέσα από τα μάτια των παιδιών. Γιατί αν πάρουμε το τόσο σύνηθες -και εκνευριστικό πολλές φορές- «Μαμά Κοίτα!» σοβαρά, μπορούμε να δούμε ξανά τον κόσμο από την αρχή με παρθένα ματιά.

Η Ελένη Φωτίου είναι ταξιδιωτική συντάκτης και ταξιδιωτική σύμβουλος.