24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ| ΑΘΗΝΑ ΠΕΤΡΟΜΙΧΕΛΑΚΗ

0

Το 24ωρο της παιδιάτρου Αθηνάς Πετρομιχελάκη 

08:00 Χτυπάει το ξυπνητήρι. Σηκώνομαι σχετικά χαλαρά, φτιάχνω καφέ κι ύστερα ξυπνάω τα κορίτσια (που γκρινιάζουν… «μη με ξυπνάς απ’ τις 6») με λίγη προσπάθεια. Ντυνόμαστε και τρώμε όλη η οικογένεια το πρωινό στο τραπέζι μέχρι να τις πάρει το σχολικό στις 09:00. Ξέρω ήδη ότι κατά τη διάρκεια της ημέρας τα κορίτσια θα με διεκδικήσουν με κάθε δυνατό τρόπο – με αγκαλιές, φιλιά, ζωγραφιές, φωνές, κλάματα, τσακωμούς…

11:00 Μπορεί να είμαι στο ιατρείο ή σε κάποιο σπίτι και να εξετάζω παιδάκια. Μια φορά την εβδομάδα επισκέπτομαι έναν παιδικό σταθμό και άλλη μια διδάσκω «Αγωγή Υγείας» σε ένα ιδιωτικό σχολείο (από τη διατροφή και την προστασία από λοιμώξεις στα παιδιά του δημοτικού μέχρι τη σεξουαλική αγωγή στο λύκειο). Η αλήθεια είναι ότι το πρόγραμμά μου είναι αρκετά περίπλοκο: τα πρωινά δουλεύω με ραντεβού και τρία απογεύματα τη βδομάδα (Τρίτη, Τετάρτη, Παρασκευή) είμαι στο ιατρείο μου από τις 17:00 μέχρι τις 21:00-22:00. Μια φορά την εβδομάδα (9-10:00) εξετάζω εθελοντικά παιδιά στα δημοτικά ιατρεία του Νέου Ηρακλείου. Τέλος, μία φορά την εβδομάδα και δύο αργίες τον μήνα εφημερεύω στο μαιευτήριο «Λητώ» ή στο «Παίδων Μητέρα» με τα οποία συνεργάζομαι.

13:30 Συνήθως γυρίζω σπίτι, σταματάω να αγοράσω κάτι στο σούπερ μάρκετ, μαγειρεύω, πλένω, απλώνω (η ώρα της καλής νοικοκυράς). Μια φορά την εβδομάδα με βοηθάει μια κυρία με την καθαριότητα. Τις δουλειές του σπιτιού τις κάνω κυρίως εγώ και κάποιες φορές μαγειρεύει και ο άντρας μου (και πολύ καλά μάλιστα!) – είναι κι αυτός ένας πολυάσχολος ορθοπαιδικός. Ύστερα περιμένω τα κορίτσια που επιστρέφουν στις 14:30 (αν είναι να καθυστερήσω λόγω έκτακτης επίσκεψης σε κάποιο παιδί θα ειδοποιήσω το σχολείο ότι θα τις πάρω εγώ αργότερα). Τα κορίτσια μάλλον θα έχουν φάει στον παιδικό σταθμό, αλλά μπορεί να φάμε και μαζί αν τους αρέσει το φαγητό του σπιτιού ή αν δεν τους άρεσε το φαγητό του σχολείου.

15:15 H μικρή (4 χρόνων) έχει ήδη πέσει για ύπνο. Η μεγάλη (5 1/2 χρόνων) έχει σταματήσει να κοιμάται τα μεσημέρια, οπότε τώρα είναι μια καλή ευκαιρία να συζητήσουμε για αυτά που σκέφτεται ή να φτιάξουμε μαζί διάφορα πράγματα που της αρέσουν.

16:00 Αν είμαι πολύ κουρασμένη κι ο άντρας μου απασχολεί τη μεγάλη τότε μπορεί να πάρω κι εγώ έναν σύντομο υπνάκο!

18:00 Συνήθως εξετάζω παιδιά στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο, αν εφημερεύω. Πίσω στο σπίτι, τα παιδιά τα απασχολεί μια κοπέλα που είναι μαζί μας από τότε που γεννήθηκε η μικρή. Κάποιες φορές έρχονται και οι γιαγιάδες ή πηγαίνουμε εμείς τα κορίτσια σπίτι τους.

20:00 Ακόμα στο ιατρείο ή στο νοσοκομείο. Σπίτι συνήθως γυρίζω μετά τις 21:30 κι αυτό μας αποδιοργανώνει λίγο σαν οικογένεια. Οι μικρές πάντως προσπαθούν με νύχια και με δόντια να μείνουν ξύπνιες μέχρι να γυρίσω. Αν αργήσω, η μικρή συνήθως θα κοιμηθεί κατά τις 22:00 ενώ η μεγάλη είναι ικανή να με περιμένει μέχρι τα μεσάνυχτα. Όταν επιστρέφω το πρώτο πράγμα που κάνω είναι να τους διαβάσω παραμύθια και να τις βάλω για ύπνο.

 01:00 Επιτέλους κοιμάμαι, εκτός κι αν εφημερεύω…

Στο μαιευτήριο συνήθως ξυπνάω για τοκετούς τη νύχτα, στην παιδιατρική για άρρωστα παιδιά με πυρετό, ή αναπνευστική δυσχέρεια, ή γαστρεντερίτιδα. Όσο για τη γέννηση, είναι πάντα συγκλονιστική όσες φορές κι αν τη δεις. Κάπως έτσι, μπορεί να βρεθώ άυπνη στις 4 το πρωί δίπλα σε γονείς που αγκαλιάζουν ένα νεογέννητο – η εικόνα δεν παύει να με συγκινεί.

Συνδυάζοντας τη δουλειά με την οικογένεια 

Με τον άντρα μου δυστυχώς δεν έχουμε πολύ ελεύθερο χρόνο και αυτόν που έχουμε τον αφιερώνουμε στα παιδιά. Σίγουρα θα θέλαμε περισσότερο. Κάποιες φορές μπορεί να πάμε βόλτα το πρωί αν δεν έχουμε δουλειά και οι δύο ταυτόχρονα (πράγμα σπάνιο). Όσο κι αν προσπαθώ, δεν έχω πολλές ώρες ούτε με τα παιδιά, το πολύ 4-5 ώρες, κι αυτές αποσπασματικές. Τα απογεύματα της Πέμπτης τα αφήνω ελεύθερα για εκείνες κι αν τύχει και δεν έχω ραντεβού μπορεί και κανένα πρωινό να μην πάνε σχολείο για να χαλαρώσουμε παρέα. Στο ιατρείο μού αρέσει η επικοινωνία με τα παιδιά, ότι τα ζω να μεγαλώνουν, ότι παρά τα εμβόλια με αγαπάνε και μου φέρνουν ζωγραφιές. Μου αρέσει η επαφή με τους γονείς και ότι κάποιες φορές αισθάνομαι πως βοηθάω να μεγαλώσουν τα παιδιά καλύτερα.

Το πιο άσχημο στη δουλειά μου είναι όταν μπαίνει κάποια άσχημη διάγνωση (κακοήθειες/χρόνια νοσήματα). Υπάρχει σίγουρα και άγχος όταν εξετάζω ένα άρρωστο παιδί μη μου ξεφύγει κάτι.

Το πιο κουραστικό είναι τα τηλέφωνα τόσο γιατί πολλές φορές υπάρχει η πίεση για διάγνωση και αγωγή από το τηλέφωνο χωρίς να εξεταστεί το παιδί (π.χ. από την περιγραφή του βήχα ή του εξανθήματος) αλλά και γιατί είναι δύσκολο να δουλέψεις όταν χτυπάνε τα τηλέφωνα συνεχώς.Οι περισσότεροι γονείς διαβάζουν πολύ και ενημερώνονται, αλλά παράλληλα έχουν και αρκετό άγχος. Συχνά κάνουν αυτοδιαγνώσεις, π.χ. «είμαι σίγουρη ότι το παιδί μου έχει ιό κοξάκι» ή ανησυχούν για σπάνια περιστατικά που έχουν διαβάσει στο Διαδίκτυο ή περιμένουν από εμένα απαντήσεις που ξεφεύγουν από το αντικείμενο του παιδιάτρου – π.χ. «τι να κάνω με τις διακοπές που έχω προπληρώσει τώρα που ο μικρός έχει πυρετό 39,5;» To τελευταίο προσωπικό μου ρεκόρ είναι 130 κλήσεις (μαζί με τις αναπάντητες) μέσα σε μια ημέρα. Κάποιες φορές ο άντρας μου ή και τα κορίτσια μού ζητούν να το κλείσω αν και γνωρίζουν ότι αυτό δεν γίνεται. Επίσης, συχνά, αν παίζουμε με τα κορίτσια και σηκωθώ να μιλήσω στο τηλέφωνο, 9 φορές στις 10 θα τσακωθούν για να τραβήξουν την προσοχή μου. Το να πάω διακοπές είναι δύσκολο αλλά ταυτόχρονα απαραίτητο για την ψυχική και οικογενειακή ισορροπία μου. Συνήθως με καλύπτει σταθερά μια φίλη μου παιδίατρος, οπότε πολλοί γονείς τη γνωρίζουν από προηγούμενες φορές και υπάρχει μια αίσθηση συνέχειας. Το τηλέφωνο βέβαια δεν σταματάει να χτυπάει ούτε στις διακοπές – είναι μια σχέση εμπιστοσύνης.

Αυτό που προσπαθώ είναι να βρίσκουμε οικογενειακό χρόνο, να περνάμε καλά, να συζητάμε, να παίζουμε, να μεγαλώνουμε παρέα – γιατί μεγαλώνουν τόσο μα τόσο γρήγορα. Δεν ξέρω τι θα κάνουμε σε είκοσι χρόνια από τώρα, ελπίζω να τις έχουμε μεγαλώσει με πολλή αγάπη, να είναι δυο νέες γυναίκες σίγουρες για τον εαυτό τους και ευτυχισμένες. Εμείς φοβάμαι ότι δεν θα πάρουμε σύνταξη ποτέ και θα δουλεύουμε μέχρι τα βαθιά γεράματα…