24 ΩΡΕΣ ΜΑΜΑ. ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΜΑΡΙΝΟΥ

0

Η ηθοποιός Αγγελική Μαρίνου μιλάει στο Τaλκ για το 24ωρό της ως εργαζόμενης μαμάς μιας κόρης δύο ετών!

24 ώρες…

Δεν μου άρεσε ποτέ να έχω «πρόγραμμα». Το ίδιο «πρόγραμμα». Ίσως αυτό είναι και ένα από τα στοιχεία που με γοητεύει στο επάγγελμα του ηθοποιού, όλα συνεχώς αλλάζουν, το μέρος και οι ώρες που κάνεις πρόβα, το πού κάνεις πρόβες, το πού παίζεις, ποιες μέρες δουλεύεις, πότε έχεις ρεπό κτλ.

Αυτά μέχρι να γεννηθεί η Ελευθερία! Τότε κατάλαβα πως-ακόμα και αν το καθυστερήσεις στην αρχή-έχουν δίκιο που λένε ότι το παιδί θέλει «πρόγραμμα»! Οπότε…

24 ώρες μαμά 

Ξύπνημα το πρωί. Πολύ πιο πρωί απ’ ό,τι είχα συνηθίσει! Ξύπνημα που απαιτεί ενέργεια και διάθεση στο εκατό τοις εκατό! Και αν καμιά φορά δυσκολεύεται να ανοίξει το ένα μάτι, έρχεται και το ανοίγει ένα μικροσκοπικό δαχτυλάκι φωνάζοντας –Μαμά! Λάλα! (γάλα!)

Τρώμε πρωινό και μετά αρχίζουν τα πρώτα ταχυδακτυλουργικά της ημέρας, όπου ταυτόχρονα παίζουμε κάποιο παιχνίδι, συμμαζεύω ό, τι μπορώ από τη βόμβα που σκάει καθημερινά στο σπίτι και ετοιμάζω τις τσάντες μας για αποχώρηση. Κάπου εκεί ενδιάμεσα ξυπνάμε και τον μπαμπά που συνήθως ξεκλέβει λίγο ύπνο.

Εμείς πάμε στην πρόβα, και η Ελευθερία στη γιαγιά. (ουφ! γλυτώσαμε το μαγείρεμα για σήμερα!) Τώρα κάνουμε πρόβα για τον Βόυτσεκ, πριν για τον Βιζυηνό… στην αρχή ευτυχία για την πρόσκαιρη ανεξαρτησία και δημιουργικότητα, προς το τέλος της πρόβας, ματιές στο ρολόι και αρχή προβληματισμών –άραγε έφαγε; Κοιμήθηκε καθόλου; Μας αναζήτησε; Της φάνηκαν πολλές οι ώρες; Πού θα την πάμε μετά; Μάλλον αναπόφευκτο. Επίσης, τώρα πια τα έργα φιλτράρονται και από το πρίσμα της μαμάς!

Δευτέρα και Τρίτη που έχουμε παράσταση το βράδυ, το παιδί μένει στη γιαγιά. (Στο κόκκινο όλες οι τύψεις και οι ενοχές!)

Διαφορετικά, τελειώνει η πρόβα και πάμε ή πάω να την πάρω. Μοναδική στιγμή το χαμόγελο και η αγκαλιά που ακολουθεί το άνοιγμα της πόρτας! Μετά αρχίζει ένας μικρός αγώνας δρόμου, ειδικά τώρα το χειμώνα, γιατί πρέπει να προλάβουμε να μην πολυνυχτώσει, να μην πολυκρυώσει ο καιρός, να μη μας φύγουν τα άλλα παιδάκια που κοιμούνται νωρίς (γιατί εμείς με τον ύπνο έτσι και αλλιώς δεν τα πάμε πολύ καλά) και γενικά να προλάβουμε! Ο παράδεισός μας είναι το πάρκο ΚΑΠΑΨ. Έχει μια ωραία παιδική χαρά, το καφέ Μύρτιλλο, που απασχολεί άτομα με αναπηρία, τη βρεφική βιβλιοθήκη και το «Μεγάλο μας Σπίτι» που πιστεύω ότι είναι δώρο για παιδιά και γονείς από 0-4 χρονών!

Α! Στο «πρόγραμμα» είναι και κάθε Παρασκευή απόγευμα μάθημα μουσικοκινητικής αγωγής. Μαζευτήκαμε οι μαμάδες από μια ομάδα θηλασμού που ενωθήκαμε πριν από 1,5 χρόνο στο Σπίτι Θηλασμού, και βρήκαμε τρόπο να βλέπονται τα παιδιά μας, να περνούν ωραίο και δημιουργικό χρόνο και να βλεπόμαστε να τα λέμε κι εμείς! Δεν υπάρχει πιο σημαντικό πράγμα για ένα νέο γονιό από το να μοιράζεται τα ευχάριστα, τα δυσάρεστα, τις ανησυχίες, τους φόβους και τις εμπειρίες του με άλλους γονείς. (Περήφανη για αυτή την ομάδα!)

Γυρίζουμε σπίτι και αρχίζει ο δεύτερος γύρος ταχυδακτυλουργικών, όπου παίζουμε κανένα παιχνίδι, ετοιμάζουμε βραδινό, κάνουμε μπάνιο και τις λοιπές ετοιμασίες του ύπνου. Αν είμαστε τυχεροί μπορεί να κοιμηθεί γύρω στις 21.30, με τελευταία φράση το «όκι νάνι μαμά! όκι νάνι!» Τότε είναι που ενώ στην πραγματικότητα θέλω να κλείσω τα μάτια μου, λέω – όχι, είναι νωρίς ακόμα, συμμαζεύω το υπόλοιπο βομβαρδισμένο τοπίο, μπάνιο, φαΐ, λίγο διάβασμα για την πρόβα, δουλειές και εκκρεμότητες της παραγωγής (γιατί στις παραστάσεις που κάνουμε μόνοι μας την παραγωγή, οι δουλειές δεν τελειώνουν ποτέ) συζητήσεις με τον Κώστα για την παράσταση που ήδη παίζεται, για αυτήν που έρχεται, για την Ελευθερία, για το αυριανό «πρόγραμμα» και ωωχ… η ώρα πέρασε και οι ώρες ύπνου αρχίζουν να μετριούνται αντίστροφα, και… εεεε, δεν πρόλαβα να κάνω κάτι μόνο για μένα σήμερα ή μόνο για εμάς τους δύο…τώρα αδύνατον…καλά … θα το βάλω αύριο στο… «πρόγραμμα»!

Νάνι τώρα!

Η Αγγελική Μαρίνου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Μεταξύ Πειραιώς και Νεαπόλεως» του Γεωργίου Βιζυηνού στη Μουσική Βιβλιοθήκη Λίλιαν Βουδούρη σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου. Από τον Μάρτιο, θα παίζει στον «Βόυτσεκ» στο Θέατρο Σημείο και πάλι σε σκηνοθεσία Κώστα Παπακωνσταντίνου.