ΤΙ ΘΥΜΑΜΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΟΝΟ Ή ΤΗ ΝΟΝΑ ΜΟΥ: 4 ΕΠΩΝΥΜΟΙ ΑΠΑΝΤΟΥΝ

0

Για τον ιδανικό νονό και την ιδανική νονά πολλά λέγονται και γράφονται, συνήθως με το δάχτυλο υψωμένο για το τραύμα που μπορεί να αφήσει σε ένα παιδί, αν δεν είναι επαρκής. Αυτή τη φορά όμως, δώσαμε τον λόγο στα βαφτιστήρια, που μεγάλωσαν πια, να μας μιλήσουν για πραγματικές σχέσεις και πραγματική ζωή.

Μιχάλης Πελεκάνος, καλαθοσφαιριστής 

Ο νονός μου μένει μόνιμα στο χωριό ακόμη και σήμερα. Θυμάμαι, σαν παιδί, περίμενα πώς και πώς το καλοκαίρι, τα Χριστούγεννα και το Πάσχα για να τελειώσει το σχολείο και να πάω στο χωριό μου να τον δω. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Τα καλοκαίρια εκείνος με πήγαινε για μπάνιο στη θάλασσα, αφού εμείς δεν είχαμε αμάξι, και πάντα φεύγοντας, μου έπαιρνε παγωτό! Αν καμιά φορά το ξεχνούσε, του το θύμιζα εγώ: “Νονέ, κάτι ξέχασες!”. Τα Χριστούγεννα δεν είχαμε και πολλές επιλογές, καθόμασταν στο σπίτι και μου μάθαινε να παίζω χαρτιά. Είναι άσος στα χαρτιά. Μέχρι και τώρα, δύσκολα τον κερδίζω. Εννοείται πως το Πάσχα παραδοσιακά, κάθε χρόνο, μου έπαιρνε λαμπάδα και αβγό. Αν μπορούσε, μου έπαιρνε και παπούτσια. Από τον νονό μου, που είναι και θείος μου, έχω μόνο καλές αναμνήσεις. Τον νιώθω σαν πατέρα μου και – φυσικά – δεν έχουμε σταματήσει να βλεπόμαστε. Με κάθε ευκαιρία που θα πάω στο χωριό, θα καθίσουμε οι δυο μας να τα πούμε. Για τα παιδιά μου είναι σαν παππούς. Τον λατρεύουν, τα λατρεύει και δεν τους χαλάει ποτέ χατίρι. Είναι μια σχέση όμορφη που κρατάει χρόνια, του λέω συχνά πως τον αγαπάω και τον ευχαριστώ που στέκεται δίπλα μου σαν νονός, θείος και πατέρας.

Κατερίνα Κρις, συγγραφέας και εικονογράφος παιδικών βιβλίων. 

Ο νονός μου ήταν ο πιο φανταστικός νονός που θα μπορούσε να έχει ποτέ ένα παιδί. Αν δεν θέλετε να νιώσετε μειονεκτικά, καλύτερα να μην διαβάσετε αυτό το κείμενο για τον νονό μου. Πρώτα απ’ όλα ήταν ψηλός, αριστοκρατικός, πανέμορφος, τον θαύμαζα κάθε φορά που ερχόταν για επίσκεψη. Φαινόταν υπερβολικά μορφωμένος, ένας ανοιχτόμυαλος άνθρωπος που έκανε μια συναρπαστική ζωή σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Θυμάμαι τον ήχο των πανάκριβων παπουτσιών του στο δικό μας φτωχικό ξύλινο πάτωμα του σαλονιού, τα καλοσιδερωμένα του πουκάμισα που με θάμπωναν κάθε φορά που έσκυβε να με φιλήσει, το φίνο άρωμά του που έμενε για λίγο ακόμα γύρω μου και μου έδινε μια έξτρα αγκαλιά και φυσικά… τα υπέροχα δώρα του… Αααααααχ, αυτά τα δώρα του… Πρέπει να ήταν ό,τι πιο ακριβό κυκλοφορούσε εκείνη την εποχή στο εξωτερικό. Σας προειδοποιώ, μην συνεχίζετε γιατί τώρα θα περάσουμε στο πιο λαχταριστό κομμάτι της περιγραφής του νονού μου και θα νιώσετε την ανάγκη να ουρλιάξετε από την υπερβολική ζήλια. Συνεχίζετε; Ε, καλά να πάθετε. Λοιπόν, θα σας πω για τις κούκλες. Πάνω από ενάμιση μέτρο η καθεμία και με κάτι κοτσίδες που δεν χώραγαν να περάσουν από τις πόρτες. Ανοιγόκλειναν τα μάτια και άνοιγαν διάλογο κανονικά μαζί μου, σε βαθμό που μερικές φορές είχαμε και έντονες διαφωνίες, αλλά ευτυχώς πάντα τα βρίσκαμε μετά. Φωτογραφικές μηχανές, ναι, ναι, δεκάδες φωτογραφικές μηχανές που τράβαγαν ολοζώντανες έγχρωμες εικόνες οι οποίες έπαιζαν μπροστά μου σαν ταινία μόλις τις έβαζα κάτω από το φως. Πίστες με αυτοκινητάκια που – είμαι σίγουρη – πως είχαν μέσα πραγματικούς μικροσκοπικούς ανθρώπους για οδηγούς, μερικές φορές μάλιστα, είχα ανησυχήσει μήπως δεν γλιτώσουν από τις πολλές καραμπόλες. Ρομπότ με εξωγήινη νοημοσύνη που με έφερναν σε επαφή με άλλους πλανήτες (και “Το Αστρικό Χωριό”), τρένα που διέσχιζαν ολόκληρες μεγαλουπόλεις, χωριά και φάρμες και… και φυσικά, μου έφερνε τα πιο υπέροχα -δερματόδετα παρακαλώ- βιβλία! Ναι, πράγματι ο νονός μου ήταν ο πιο φανταστικός νονός του κόσμου. Ίσως γιατί ήταν όντως φανταστικός. Ο άλλος, ο αληθινός – αυτός που με κρατάει στην αγκαλιά του σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία που έχω από τα βαφτίσια μου – έφυγε μακριά λόγω επαγγελματικών και άλλων υποχρεώσεων. Τον έχασα από μωρό παιδί, έσβησε μέσα μου όπως η φλόγα της πανέμορφης λαμπάδας που φανταζόμουν ότι μου έφερνε κάθε χρόνο.

Ντένη Βαχλιώτη, ενδυματολόγος. 

Από τη νονά μου, την ενδυματολόγο Ντένη Βαχλιώτη, αδελφή του πατέρα μου Χρήστου, θυμάμαι τη μαγική ατμόσφαιρα γύρω της. Το σπίτι της, ένα από τα ωραιότερα ρετιρέ στην Αλωπεκής, στο Κολωνάκι, με θέα την Ακρόπολη και τον Λυκαβηττό, ήταν σαν σκηνικό. Γεμάτο βιβλία και χαρτικά στις τεράστιες βιβλιοθήκες, στα πατώματα, στους καναπέδες. Στην αγκαλιά της, τόπια υφασμάτων και κουβάρια μαλλιού – έπλεκε αρειμανίως -, καθώς και… καραμέλες. Θυμάμαι τις αναλυτικότατες, μα πάντα συναρπαστικές διηγήσεις της για μια ζωή βγαλμένη σαν από μυθιστόρημα που την ταξίδεψε μαζί με μεγάλους ανθρώπους του πολιτισμού και της τέχνης. Τις πολύωρες συζητήσεις μας για το θέατρο, τον κινηματογράφο και τον έρωτα. Την εμμονή της πάνω στο θέμα της ατέρμονης πάλης των δύο φύλων. Την πίστη της στη δύναμη του ανθρώπου πως ό,τι θελήσει, το μπορεί. Η νονά μου ήταν άνθρωπος κυριαρχικός, αδιάλλακτος, έντονος, πολλές φορές σκληρός και απόλυτος, έως και χειριστικός. Πριν από χρόνια διαφωνήσαμε τόσο πάνω σε ένα θέμα που κάναμε δύο χρόνια να ξαναμιλήσουμε. Ευτυχώς, είχαμε πολύ στενή σχέση και επικοινωνία. Γι’ αυτό και πρόλαβα να της πω όλα όσα ήθελα, το πόσο την αγαπούσα και το πόσο την ευχαριστώ για όσα μου έχει προσφέρει. Πέθανε πριν από τρία χρόνια.

Μάρα Δαρμουσλή, ηθοποιός. 

Η νονά μου μένει στο διπλανό σπίτι από το σπίτι της γιαγιάς μου στην Πτολεμαΐδα, απ’ όπου κατάγομαι. Όταν ήμουν παιδί και πηγαίναμε εκεί από τη Θεσσαλονίκη, για να επισκεφθούμε τον παππού και τη γιαγιά, εγώ μπορούσα πάντα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει, να πεταχτώ για μια επίσκεψη. Γνώριζα ότι η μητέρα της είχε αρρωστήσει και τη φρόντιζε. Η νονά μου δεν είχε παντρευτεί, ούτε είχε αποκτήσει παιδιά. Θυμάμαι πάντα το σπίτι γεμάτο από τα αντικείμενα-σουβενίρ μιας ζωής για την οποία δεν ήξερα τίποτα. Για μένα ήταν απλώς η νονά μου. Αρκετά αργότερα, έμαθα ότι το όνομά της ήταν Αθανασία. Νομίζω ότι ποτέ δεν τη συνάντησα έξω από το σπίτι της. Έτσι, εντελώς αφελώς,  στο μυαλό μου έχω συνδέσει πως όποτε χτυπήσω αυτή την πόρτα, θα μου ανοίξει εκείνη και θα με καλωσορίσει φωνάζοντάς με “Μαιρούλα” και δίνοντάς μου κάποιο γλυκό. Δυστυχώς, όταν χάσαμε και τη γιαγιά, σταματήσαμε να πηγαίνουμε τόσο συχνά στην Πτολεμαΐδα. Δεν της είπα λοιπόν ευχαριστώ που όλα αυτά τα χρόνια μου έμαθε έννοιες όπως η αγάπη, η φροντίδα και η υπομονή, χωρίς την παραμικρή υπόδειξη, μόνο μέσα από τη ζωή της.