ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗΝ ΠΑΛΙΑ ΜΟΥ ΖΩΗ!

0

Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή. Την κούραση μου, τη βαρεμάρα μου, το τρέξιμο, τα λεωφορεία και τα μετρό, το σούπερ μάρκετ. Όλη αυτή τη μικρή γελοία ομορφιά της μούχλας της καθημερινότητας. Και θα μου πεις τώρα εσύ «Γιατί τώρα δε μουχλιάζεις;». Φίλε μου, δεν είναι το ίδιο. Ξέρω πως δεν είμαι μόνη. Ξέρω πως σε όλο τον κόσμο υπάρχουν άνθρωποι που το βιώνουν. Όμως εγώ για μένα μπορώ να μιλήσω μια και η τόση απομόνωση μου δίνει το δικαίωμα αυτό.

Γεια σου λοιπόν! Με λένε Μυρτώ, είμαι 38 χρονών, ηθοποιός–μουσικός και δασκάλα μουσικής και θεατρικής αγωγής, ενεργό (μέχρι τώρα) μέλος της κοινωνίας, ευαισθητοποιημένη σε θέματα ισότητας και ρατσισμού, παντρεμένη, γατομάνα (πρόσφατα), ασθενής Crohn (που λαμβάνει διπλή εντατικοποιημένη ανοσοκατασταλτική αγωγή) και έγκλειστη σχεδόν συνεχόμενα από τις 11 Μαρτίου του 2020 έως τώρα που σου γράφω, τέλος Νοεμβρίου του 2020. Αλήθεια δεν ξέρω αν γράφω για απευθυνθώ σε σένα ή για να ψυχοθεραπεύσω τον εαυτό μου, όμως αυτό είναι εδώ κι εσύ αν θες αξιολόγησέ το.

Μια μέρα, λοιπόν, έπειτα από μία επιμόρφωση του σχολείου όπου δούλευα, και αφού ήμασταν στον δικό μας παιδαγωγικό μικρόκοσμο για πάνω από 4 ώρες, μάθαμε ότι την άλλη μέρα δε θα ανοίξουμε. Από τότε και για τις επόμενες 15 μέρες. Πόσα λίγα ξέραμε; Την ημέρα εκείνη που εγώ φορώντας μάσκα στον δρόμο (η μοναδική) μετακινήθηκα με ταξί για να μην μπω στα ΜΜΜ. Γιατί είχε περίπου 8 κρούσματα. 8 κρούσματα μίας ασθένειας που μας αποκάλυψε μια άλλη εξίσου σοβαρή νοσηρότητα την κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που κοιτάζει μόνο τον εαυτό της.  Που το εγώ έγινε ακόμα πιο ορατά ισχυρό από το εμείς. Και λέω ορατά γιατί έτσι ήταν. Δεν άλλαξε κάτι. Απλά τώρα φάνηκε. Και έτσι όπως σου πρέπει θα σε χαιρετήσω. Οπότε «Γεια σου, ανθρωπάκο».

Σ’το έγραψε και ο Βίλχελμ Ράιχ το 1945, αλλά κι εσύ με τη σειρά σου τον έγραψες και δεν τον άκουσες ποτέ. Παρά αρκέστηκες σ’ αυτά που σου λένε, στα εύπεπτα σκευάσματα που θα σε κάνουν πρόβατο των προβάτων. Που χρόνια τώρα μπροστά από τη μούρη σου θα περνάνε σκάνδαλα των σκανδάλων και εσύ ως παθητικός θεατής θα τα παρατηρητής, ως κλασικός επαναστάτης της ξαπλωτής, μειδιώντας μονάχα και βρίζοντας το σύστημα έκανες (σε αντίθεση με εμάς τους γραφικούς όπως μας χαρακτήριζες) το απόλυτο τίποτα. Ένα σύστημα που εσύ δημιούργησες με την ψήφο σου, την παθητικότητά σου, τον ωχαδερφισμό σου,  την ατομική σου ευθύνη.

Όμως, να! Κάτι άλλαξε μέσα σου! Και όχι δεν θα σου αφαιρέσουν το δικαίωμα να βγεις. Σωστός! Όχι, δεν θα σε φιμώνουν πια. Σωστός! Δεν θα σου κλείνουν το στόμα. Σωστός! Φτάνει πια! Σωστός! Σωστός; Όχι, ανθρωπάκο. Λάθος! Το δικαίωμα τού να βγαίνεις δεν το έχεις χρόνια τώρα, γιατί η οικονομία έχει χρόνια τώρα καταρρεύσει λόγω των σκανδάλων.  Η φίμωση υπάρχει χρόνια τώρα, όμως έχεις συνηθίσει στα εύπεπτα σκευάσματα. Μόλις, όμως, το μεταφορικό πέρασε σε κυριολεκτικό, τώρα ξύπνησες. Μα τι λέω; Αυτό είναι φίμωση;

Σου λέω, λοιπόν, ότι δεν σου επιτρέπω να μην «φιμωθείς», γιατί έτσι μου αφαιρείς το σπουδαιότερο δικαίωμα που έχω. Το δικαίωμα στην υγεία. Ένα δικαίωμα που καταρρίπτει όλους τους κανόνες δικαίου. Είναι ανώτερο όλων. Δώσε μου πάλι πίσω τη ζωή μου. Την κούραση μου, τη βαρεμάρα μου, το τρέξιμο, τα λεωφορεία και τα μετρό, το σούπερ μάρκετ. Όλη αυτή τη μικρή γελοία ομορφιά της μούχλας της καθημερινότητας. Θέλω πίσω την παλιά μου ζωή.