ΜΑΝΙΑ ΜΠΙΚΩΦ: Η ΠΡΟΣΦΥΓΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΟΥΤΕ ΕΘΝΙΚΟΤΗΤΑ ΟΥΤΕ ΧΡΩΜΑ ΟΥΤΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

0

Για άλλη μία φορά, η πρώην διεθνής πολίστρια, τριαθλήτρια, ναυαγοσώστρια και διασώστρια, Μάνια Μπικώφ, μαζί με τον σύζυγό της Σπύρο Μητριτσάκη και την εθελοντική διασωστική ομάδα «SaveLife Lifeguard Hellas SAR Volunteer», βρίσκεται στην πρώτη γραμμή, εκεί όπου οι άνθρωποι την έχουν ανάγκη. Αυτή τη φορά όχι στην Ελλάδα, όπως για παράδειγμα όταν είχε βρεθεί στη Μυτιλήνη και έσωζε τα προσφυγόπουλα που κυριολεκτικά θαλασσοπνίγονταν, στη Μάνδρα, όταν βοηθούσε τους πλημμυροπαθείς, στο Μάτι όταν έβγαζε από τη θάλασσα τους πυρόπληκτους, στην αποκλεισμένη από το χιόνι Αττική πριν από δυο μήνες… Εδώ και έναν μήνα δίνει το «παρών» στην εμπόλεμη Ουκρανία. Και βοηθάει ανθρώπους που είδαν από τη μια στιγμή στην άλλη τη χώρα τους να ισοπεδώνεται, τα σπίτια τους να γκρεμίζονται, τους ανθρώπους τους να πεθαίνουν, τις ζωές τους να χάνονται. Η Μάνια Μπικώφ μιλάει στο Τaλκ για όλα όσα ζει καθημερινά.

• Με την εθελοντική μας ομάδα βρισκόμαστε για βοήθεια σε κάθε φυσική ή ανθρωπογενή καταστροφή και πλέον, με την εμπειρία μας, ξέρουμε ποιες ακριβώς ανάγκες υπάρχουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Έτσι, ήταν επόμενο να έρθουμε στην Ουκρανία, όπως και άλλες ομάδες και εθελοντές από όλον τον κόσμο.
• Ο Σπύρος Μητριτσάκης, ο άντρας μου και συνοδοιπόρος μου, έχει μια εξαιρετική ικανότητα να βλέπει μπροστά και μακριά και καταφέρνει πάντα να οργανώνει με τέτοιο τρόπο την αποστολή, ώστε από τη στιγμή που αναχωρούμε τα περισσότερα οργανωτικά θέματα να έχουν τακτοποιηθεί σε βάθος χρόνου. Ουσιαστικά, από τη στιγμή που φτάνουμε στο πεδίο έχουμε μονάχα να αφοσιωθούμε σε αυτό που έχουμε έρθει να προσφέρουμε. Είναι ιδιαίτερα σημαντικό και για τους δυο μας ότι είμαστε μαζί σε αυτό, όπως και σε όλα στη ζωή μας.
• Η αποστολή μας ξεκίνησε τις πρώτες ημέρες του πολέμου. Η βάση μας αρχικά ήταν στα σύνορα Πολωνίας-Ουκρανίας, στην Κορτσόβα και στη Μεντίκα (αυτά τα δύο συνοριακά περάσματα απέχουν μεταξύ τους περίπου 30 χιλιόμετρα), όπου στήσαμε σταθμούς πρώτων βοηθειών, βάρδιες για να προσφέρουμε κουβέρτες, ζεστά ροφήματα και σνακ στους πρόσφυγες που περίμεναν έως και 12 ώρες όρθιοι να περάσουν τα σύνορα.
• Αντίστοιχα, στα μεγάλα κτίρια, που τροποποιήθηκαν άμεσα και έγιναν χώροι προσωρινής φιλοξενίας προσφύγων και χώροι αποθήκευσης των δωρεών, εκπαιδεύσαμε άτομα στη διαλογή και οργάνωση του τεράστιου όγκου δωρεών, ενώ ταυτόχρονα ξεκινήσαμε και τις καθημερινές μεταφορές προϊόντων, όπως ιατροφαρμακευτικού υλικού, ειδών για μωρά (τρόφιμα, πάνες κ.λπ.) στη Ουκρανία και επίσης τη μεταφορά ανθρώπων και κατοικίδιων από την Ουκρανία προς την Πολωνία.
• Η πόλη Λβιβ ήταν εξαρχής η βάση μας εντός Ουκρανίας, κυρίως για επιχειρησιακούς λόγους, αλλά φυσικά και για την ασφάλεια των εθελοντών μας. Από τον σιδηροδρομικό σταθμό της Λβιβ στέλνουμε τα φάρμακα στην υπόλοιπη Ουκρανία.
• Τώρα που μιλάμε, έχουμε συμπληρώσει έναν μήνα και κάτι παρουσίας εδώ. Καθημερινά πλέον τροφοδοτούμε μεγάλα νοσοκομεία της Λβιβ, αλλά και του Κιέβου, του Χάρκοβο κ.ά, με εξειδικευμένα φάρμακα, χειρουργικό υλικό και ό,τι άλλο αιτηθούν οι γιατροί. Η συγκέντρωση αυτών των ειδών δεν είναι εύκολη, καθώς δεν αποτελούν απλά φάρμακα και είδη πρώτων βοηθειών. Οπότε προσπαθούμε να τα εντοπίσουμε μέσα από δωρεές και χορηγίες.
• Γινόμαστε ο συνδετικούς κρίκος για να φτάνει η βοήθεια στα σωστά χέρια. Για παράδειγμα, οργανώνουμε παραδόσεις σε ντόπιους που αναλαμβάνουν τα συσσίτια συμπολιτών τους, στέλνουμε υλικά σε ένα γηροκομείο στο Χάρκοβο ή σε ένα σχολείο όπου μένουν προσωρινά οικογένειες χωρίς σπίτια…
• Στα δυτικά της Ουκρανίας, και σε ακτίνα 100 σχεδόν χιλιομέτρων, όπου κινούμαστε εμείς, ελλείψεις δεν υπάρχουν. Ούτε ουρές έξω από τράπεζες, ούτε έξω από σούπερ μάρκετ. Η ζωή κυλά στους κανονικούς ρυθμούς της. Μόνο οι σειρήνες που ηχούν όλο το εικοσιτετράωρο υπενθυμίζουν τον πόλεμο. Πριν από δύο μέρες οι σειρήνες ήχησαν στις 5:00 το πρωί. Στις 5:15 ήμασταν ήδη στο καταφύγιο…
• Η αγωνία είναι διάχυτη. Από την άλλη, όμως, αρχίζεις να εξοικειώνεσαι λίγο πολύ με τη διαδικασία –όχι με την ουσία. Αυτό απελευθερώνει τα συναισθήματα του κάθε ανθρώπου με διαφορετικό τρόπο. Δεν μιλάς πολύ εκεί, παραμένεις έτσι σιωπηλός. Αλλά νιώθω ότι στα καταφύγια ενώνονται τόσο δυνατά οι σιωπές όλων μας και αυτό γίνεται την ίδια στιγμή μια τεράστια δύναμη για τον καθέναν που βρίσκεται εκεί για να έχει θάρρος.
• Όσον αφορά τους πρόσφυγες, υπάρχει υπερπληθώρα ειδών όπως και εθελοντών, έξω από τους σταθμούς, στα σχολεία, στα σύνορα. Ελλείψεις υπάρχουν μονάχα στα νοσοκομεία: σε φάρμακα που χορηγούνται ενδονοσοκομειακά, σε είδη χειρουργικών επεμβάσεων, σε κάποια μηχανήματα, όπως φορητοί υπέρηχοι, για τα οποία ψάχνουμε και εμείς. Αν κάποιος ενδιαφέρεται να μας προμηθεύσει, ας επικοινωνήσει μαζί μας. Στα μέρη που έχουν πληγεί από τον πόλεμο οι ανάγκες είναι περισσότερες, αλλά καθημερινά προωθούνται από τις πιο ασφαλείς περιοχές και τρόφιμα και φάρμακα και όλα τα υπόλοιπα απαραίτητα. Όλο το εθελοντικό δίκτυο στηρίζει αυτούς που παραμένουν στις εμπόλεμες περιοχές, οργανώνοντας συσσίτια ή φροντίζοντας τους ανήμπορους.
• Κάθε άνθρωπος που βοηθάμε κρύβει μέσα του μια συγκινητική ιστορία και δεν μπορώ να ξεχωρίσω καμιά. Αυτό που σίγουρα δεν μπορώ να συνηθίσω ακόμα είναι η στιγμή που αγκαλιάζονται και φιλιούνται και αποχαιρετιούνται για τελευταία φορά οι άντρες με τις γυναίκες τους, με τα παιδιά τους, με τα αδέρφια τους…
• Τα παιδιά απλώς έπαψαν να είναι παιδιά, απότομα και βίαια. Έχουν σχεδόν όλα το ίδιο σαστισμένο και παγωμένο βλέμμα, Όταν τους προσφέρεις ένα μικρό παιχνίδι, ένα γλυκό, ένα τεράστιο χαμόγελο φωτίζει τα πρόσωπά τους και οι μητέρες ή οι γιαγιάδες που τα συνοδεύουν πάντα μας κοιτούν στα μάτια με ευγνωμοσύνη και εκτίμηση. Τα περισσότερα έχουν βιώσει πολύ σκληρές εικόνες και είμαι σίγουρη πως το τραύμα που θα τους αφήσει η ξενιτιά και ο πόλεμος θα παραμείνει για πάντα αγιάτρευτο.
• Η δύναμή μας αρχικά πηγάζει από τις αρχές και τη συνείδησή μας και από τις εξειδικευμένες γνώσεις και την εμπειρία που διαθέτουμε ως ομάδα πάνω στη διαχείριση αντίστοιχων καταστάσεων, μαζικών φυσικών καταστροφών, μετακινήσεων μεγάλων ομάδων πληθυσμού, οργάνωσης, πρώτων βοηθειών. Από εκεί και πέρα, κάθε βήμα μας είναι σχεδιασμένο με ασφάλεια. Δεν προσπαθούμε να γίνουμε ήρωες ή να ασχοληθούμε με περιοχές ή αντικείμενα, όπου δεν έχουμε δικαιοδοσία, μέσα στην εμπόλεμη ζώνη. Η ασφάλεια και η ζωή του κάθε εθελοντή αποτελούν το Α και το Ω σε κάθε αποστολή. Ωστόσο, έχουμε πλήρη επίγνωση ότι βρισκόμαστε σε έναν πόλεμο και γι’ αυτό κατεβαίνουμε στα καταφύγια σε κάθε σειρήνα, δεν κυκλοφορούμε το βράδυ και τηρούμε την απαγόρευση κυκλοφορίας.
• Έχουμε με τον Σπύρο τέσσερα παιδιά, μαθητές από δημοτικό έως λύκειο. Έχουν ζήσει κι αυτά όλες τις μεγάλες τραγωδίες, μέσα από την απουσία μας αρχικά κι έπειτα μέσα από τις εμπειρίες, τις περιγραφές, τις φωτογραφίες μας. Σίγουρα, επειδή πάντα έχουν αυτή την έλλειψη της φυσικής μας παρουσίας, είμαι σίγουρη ότι μέσα τους και φοβούνται και αγωνιούν. Όμως, την ίδια στιγμή έχουν πλήρη επίγνωση του τι κάνουμε και γνωρίζουν πόσο σημαντικό είναι. Πάντα μας λένε ότι θέλουν να μεγαλώσουν, για να μας ακολουθούν στις αποστολές και όταν το ακούμε αυτό, αισθανόμαστε περήφανοι, γιατί η αλληλεγγύη και η αγάπη για τον άλλον άνθρωπο δεν επιβάλλεται· κάπως έτσι μεταδίδεται και μεγαλώνει.
• Πιστεύω ότι οι ανάγκες των ανθρώπων είναι παραπάνω από το καθετί. Και ελπίζω ότι στο τέλος η αγάπη πάντα θα νικά. Και μόνο με πράξεις μπορούμε να μεταδώσουμε αυτό το μήνυμα. Δεν είναι απαραίτητο να βρεθείς σ’ έναν τέτοιο πόλεμο… Στη γειτονιά μας, στην εργασία μας, στην περιοχή μας, παντού υπάρχουν άνθρωποι με ανάγκες. Έναν «πόλεμο» ζούμε κι εμείς στην Ελλάδα: Οικονομικό, εξαθλίωσης, καθημερινής ανασφάλειας. Το ελάχιστο δικό μας (από χρόνο έως χρήμα) είναι πάντα σπουδαίο γι’ αυτόν που το χρειάζεται. Ας βγούμε για λίγο ο καθένας από τον μικρόκοσμό του και ας νοιαστούμε αληθινά για τον διπλανό μας…
• Η προσφυγιά δεν έχει ούτε εθνικότητα ούτε χρώμα ούτε θρησκεία… Ούτε, φυσικά, και η ανθρωπιά. Όταν μια κραυγή βοήθειας ηχεί, εμείς αυτόματα απλώνουμε το χέρι. Όταν ένα δάκρυ τρέχει στο πρόσωπο ενός παιδιού, εμείς πονάμε. Όταν μας δίνουν τα κλειδιά των σπιτιών τους που ΔΕΝ υπάρχουν πια γιατί δεν αντέχουν να τα πετάξουν, εμείς κλαίμε. Όταν βοηθάμε και προσφέρουμε σε αυτόν που το έχει ανάγκη, εμείς κοιμόμαστε ήρεμα. Ποτέ, μα ποτέ, δεν μας ενδιαφέρει ποιος είναι απέναντι μας, μας αρκεί ότι είναι άνθρωπος. Άλλωστε η γλώσσα της αλληλεγγύης και της αγάπης είναι μία. Γι’ αυτό θλίβομαι με όλους αυτούς που κάνουν διακρίσεις ανάμεσα στους πρόσφυγες. Αύριο μπορεί να βρεθούμε εμείς στη θέση τους. Στα μεγάλα πολιτικά παιχνίδια είμαστε όλοι απλά πιόνια.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε;
Η Μάνια Μπικώφ, ο Σπύρος Μητριτσάκης και η SaveLife Lifeguard Hellas SAR Volunteer είναι μια ομάδα εθελοντών και δεν έχουν καμία κρατική χρηματοδότηση. Δεν είναι ΜΚΟ, ώστε να διαθέτουν άλλους πόρους, και επιβαρύνονται οι ίδιοι με το κόστος της κάθε αποστολής τους.
Επειδή έχουν γίνει γνωστοί για το έργο τους, εδώ και χρόνια εταιρείες όπως η Aegean Airlines και η Anek Lines/Blue Star Ferries είναι σταθερά δίπλα τους και τους μεταφέρουν όπου χρειαστεί. Στην αποστολή στην Ουκρανία, εκτός από την Aegean, στο πλευρό τους βρίσκεται και η Vodafone Greece, με τη σημαντική χορηγία της για απεριόριστο χρόνο ομιλίας και ίντερνετ για τα μέλη της ομάδας, και η Electromotivo, που κάλυψε την ενοικίαση οχήματος για τις 2 πρώτες εβδομάδες.
Κάθε δωρεά από εμάς, από την πιο μικρή έως την πιο μεγάλη, είναι σημαντική και θα παρατείνει την παρουσία τους στο πεδίο. Μπορούμε να στηρίξουμε την ομάδα SaveLife Lifeguard Hellas SAR Volunteer / Εθελοντική ομάδα διάσωσης μέσω:
 →PayPal: info@savelife.gr
→Τραπεζική κατάθεση: Lifeguard Hellas, Alpha bank, IBAN: Gr4601401190119002002018110, Swift: CRBAGRAA