ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ “ΠΑΙΖΕΙ” SQUID GAME

Κάτι ο χαμός που έχει γίνει στα social, κάτι η περιέργεια, έκατσα και είδα το Squid Game. Μου φάνηκε τρομερά αρρωστημένο, μου προκάλεσε απίστευτη αποστροφή και αναγούλα σε πολλές φάσεις και με επηρέασε τόσο που μετά έβλεπα εφιάλτες. Κι ας είμαι 42 χρονών μοσχάρα, κι ας μπορώ να ξεχωρίσω τη μυθοπλασία από την αληθινή ζωή.

Μετά άρχισα να διαβάζω άρθρα για εφήβους ανά τον κόσμο που είδαν τη σειρά και κάνουν προσομοιώσεις των “παιχνιδιών” σε πάρκα και πλατείες. Και πως το φαινόμενο έχει πάρει τεράστιες και τρομαχτικές διαστάσεις. Ξέρεις, αυτά τα άρθρα που διαβάζεις και κάνεις σαν γριά “τςτςτςτςτςτςτςτςτςτς!!!” και κουνάς το κεφάλι σου λέγοντας “μα πού πάει η κενωνία;” και άλλα τέτοια. Εκ του ασφαλούς πάντα, νιώθοντας πως οι χώρες που συμβαίνουν αυτά είναι πολύ πολύ μακριά από τη δική σου, εκεί που οι γονείς είναι εντελώς αδιάφοροι ενώ στη δική σου μικρή πατρίδα είναι όλοι τόσο νοιαστικοί και προστατευτικοί που άπο και κλείεται να συμβούν τέτοια πράγματα. Και ακόμη κι αν συμβούν – σε πολύ ακραίες περιπτώσεις – δε σε αφορά καθόλου γιατί σιγά μη σε αφορά αφού το παιδί σου είναι μόλις 7 χρονών. Και το παιδί σου παίζει με Barbie και μονόκερους και όλα τα παιδιά της ηλικίας της βλέπουν μόνο Wings και Μίκυ Μάους.

Μέχρι που η ωραία φούσκα που σε έχει αγκαλιάσει τρυφερά, σπάει απότομα και σκας με γδούπο στο έδαφος παρακαλώντας να σου φέρουν ένα σύννεφο να προσγειωθείς. Γιατί μαθαίνεις πως, ω ναι, και στο δημοτικό της κόρης σου τα παιδιά στα διαλείμματα παίζουν Squid Game (εντάξει χωρίς τους αληθινούς σκοτωμούς) και μάλιστα ξέρουν όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες της σειράς. “Δανάη, παίζετε στο διάλειμμα αγαλματάκια ακούνητα;” τη ρώτησα, προσπαθώντας να το παίξω cool και να εκμαιεύσω πληροφορίες χωρίς να πάθω διπλό εγκεφαλικό. “Α, ναι μαμά, όλο το σχολείο παίζει, από τα εκτάκια μέχρι τα πρωτάκια. Είναι από ένα τηλεπαιχνίδι (!!) που λέγεται Squid Game (μου είπε σε άπταιστα αγγλικά η κόρη μου που τώρα μαθαίνει το abc)”. “Kαι;;;;” “E, και όποιος χάνει τον πυροβολούν, μπαμπ-μπαμ και βγαίνει έξω. Βέβαια, στο τηλεπαιχνίδι έχει μια μεγάλη κούκλα με μάτια που είναι ανιχνευτές κίνησης και όποιος κουνιέται τον σκοτώνει”. Εγκεφαλικό και λιποθυμία. “Και πώς τα ξέρεις εσύ όλα αυτά;” “Μα το έχουν δει πολλά παιδιά και μας το λένε”. “Παιδιά από την τάξη σου;” “Ναι, και από την τάξη μου. Ο τάδε, ο δείνα, ο άλλος κι ο παράλλος.”

Δηλαδή, υπάρχουν γονείς που έχουν παιδιά 7 και 8 χρονών, και λένε οκ, ας δούμε όλοι μαζί σαν οικογένεια μια σειρά στο Netflix. Να αυτή που μαζεύονται 400 άτομα και παίζουν παιδικά παιχνίδια αλλά όποιος χάνει “εξολοθρεύεται”. Ε, μωρέ, έχει και λίγο αίμα, είναι και λίγο σκληρή, αλλά οκ, κι η ζωή σκληρή είναι, δεν πειράζει, να μαθαίνουν. Ή ακόμα καλύτερα, δίνουν στο παιδί τους το τηλεκοντρόλ και του λένε δες ό,τι νομίζεις, εγώ πάω να μαγειρέψω. Και βάζουν τη σειρά αυτή, που 40χρονες μοσχάρες την έχουν δει μισή γιατί την περισσότερη ώρα είχαν κλειστά μάτια και παρόλα αυτά τα βράδια έβλεπαν εφιάλτες.”Ναι μαμά, πες μου όμως τι άλλα παίζουν σε αυτό το τηλεπαιχνίδι;” “Αγάπη μου δεν είναι τηλεπαιχνίδι, είναι σειρά, δεν είναι αληθινή ζωή, στην αληθινή ζωή δεν σκοτώνουμε όποιον χάνει στα παιχνίδια. Και είναι μια σειρά τόσο βίαιη που ακόμη κι οι μεγάλοι δυσκολεύονται να τη δουν.”

Με έπιασε κόμπος στο στομάχι. Γιατί σκεφτόμουν πως είναι μικρά παιδιά. Πως είναι τόσο αθώα και απροστάτευτα και δεν γίνεται, δεν νοείται να τα αφήνουμε εκτεθειμένα σε τέτοια ερεθίσματα. Είναι παιδιά και δεν επιτρέπεται να τους στερούμε την παιδικότητά τους τόσο βίαια, αφήνοντάς τα να βλέπουν ως φυσιολογικό το αρρωστημένο.

Και ο κόμπος έγινε ακόμα πιο σφιχτός γιατί σκεφτόμουν όλα όσα μας περιμένουν. Για τα laptop που θα ανοίγουν πίσω από κλειστές πόρτες, για τα αιτήματα άγνωστης φιλίας στο Facebook και στο κάθε Facebook του μέλλοντος. Για όλα αυτά από τα οποία θα πρέπει να τα προστατεύσουμε και θα είμαστε σχεδόν ανήμποροι. Τυχεροί οι γονείς μας. Μας έλεγαν ένα “μην παίρνεις καραμέλες από αγνώστους, μην αφήσεις το ποτό σου από τα μάτια σου γιατί θα σου ρίξουν κάτι (;;;) μέσα, πάρε ζακέτα κι έξω από την πόρτα”. Κάπου εκεί τελειώναν οι κίνδυνοι της γενιάς μας. Εμείς είμαστε αντιμέτωποι με μια λερναία ύδρα που όσο και να κόβεις βγάζει καινούρια ποδάρια.

Κι ακόμη κι αν καταφέρεις να περιορίσεις και να μαζέψεις, κάποιος άλλος θα έχει δει, κάποιος άλλος θα ξέρει, κάποιος άλλος θα φέρει το Squid Game στο σχολείο. Οπότε τι μας μένει; Σχεδόν τίποτα. Το μόνο μας όπλο, μικρό αλλά δυνατό, είναι η συζήτηση. Πολλή συζήτηση. Για να ξέρουν, να είναι ενήμερα και υποψιασμένα. Αφού αυτή η εποχή μας έλαχε να γίνουμε γονείς και να μεγαλώσουμε παιδιά, ας μην κλείνουμε τα μάτια ονειροπολώντας πως τα παιδιά μας θα παίζουν αμέριμνα στις αλάνες κι ας προσπαθήσουμε να τα προστατεύσουμε με τα πενιχρά μας μέσα. Που ίσως να μην είναι και τόσο πενιχρά.