ΖΩΝΤΑΝΗ ΑΝΑΜΕΤΑΔΟΣΗ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΑΞΗ. Η ΑΠΟΨΗ ΕΝΟΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ

0

Πριν από λίγες ημέρες εκφράστηκε η άποψη από το ΥΠΑΙΘ ότι [σ.σ. το κείμενο γράφτηκε πριν ψηφιστεί η συγκεκριμένη διάταξη] όταν ανοίξουν τα σχολεία θα ήταν σκόπιμο να μεταδίδεται το μάθημα ζωντανά από την αίθουσα διδασκαλίας, ακόμη και με χρήση ενός κινητού τηλεφώνου, ώστε να μπορούν να το παρακολουθούν και τα παιδιά που απουσιάζουν.

Ωστόσο, είναι εφικτή και παιδαγωγικά ορθή μια τέτοια λύση και αν όχι, υπάρχει τρόπος να βοηθηθούν τα παιδιά που απουσιάζουν δικαιολογημένα από την τάξη;

Επειδή από την πρώτη μέρα κλεισίματος των σχολείων και την έναρξη της εξ αποστάσεως εκπαίδευσης έγινα ολίγον νομικός και ολίγον λοιμοξιολόγος, ενώ δεν είμαι, θα προσεγγίσω το θέμα με την ιδιότητά του εκπαιδευτικού, που είμαι…

Καταρχάς, να ομολογήσω ότι δεν περίμενα να ασχοληθώ στα σοβαρά με το θέμα, γιατί απλά το θεωρώ τεχνικά ανέφικτο: Από κάθε αίθουσα θα απουσιάζουν σίγουρα κάποιοι μαθητές, που σημαίνει ότι θα πρέπει να γίνεται ζωντανή αναμετάδοση μαθημάτων από δέκα ως είκοσι αίθουσες ταυτόχρονα…

Ωστόσο, αν υποθέσουμε ότι θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο, άραγε θα ήταν ωφέλιμο για τη διδακτική διαδικασία; Η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα όχι.

Η ζωντανή αναμετάδοση μέσα από την αίθουσα δεν είναι απλά μια τηλεδιάσκεψη, όπου ο εκπαιδευτικός μπορεί να απαγορεύσει τις συζητήσεις μεταξύ των μαθητών, αλλά και τις γραπτές ή προφορικές παρεμβάσεις τους. Η τάξη είναι “ζωντανή” και οτιδήποτε συμβεί μέσα σε αυτήν αναμεταδίδεται αυτόματα σε πολλά σπίτια…

Συνεπώς, εμείς οι εκπαιδευτικοί δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τους εαυτούς μας, αλλά κυρίως τα παιδιά από βλέμματα, μυαλά και νοοτροπίες ανθρώπων που δεν είναι εκπαιδευτικοί… Δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά με μαθησιακές δυσκολίες, που πρέπει να πούμε κάτι πέντε φορές για να το καταλάβουν, τα παιδιά με παράλληλη που μπορεί να παρεκτραπούν, τα παιδιά που θα πούνε “μια βλακεία” ως απάντησή σε μια ερώτησή μας, τα παιδιά που έχουν κάποια παραβατική συμπεριφορά την ώρα του μαθήματος.

Επίσης, θα βρεθούμε εμείς και τα παιδιά σε δύσκολη θέση, σε περίπτωση μιας φιλονικίας μεταξύ δύο παιδιών ή μιας ειρωνικής αντιμετώπισης ενός παιδιού από τους συμμαθητές τους, την ώρα που ενδεχομένως παρακολουθούν συγγενείς των εμπλεκομένων παιδιών… Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όπως και σε άλλες πολλές, εμείς είμαστε συνηθισμένοι και τις χειριζόμαστε ως παιδαγωγοί, με επιτυχία ή χωρίς… Πάντως, τις χειριζόμαστε εμείς, που είμαστε ειδικοί, και όχι οι γονείς…

Επιπλέον, δεν μπορώ να φανταστώ ότι ένας εκπαιδευτικός θα διδάξει με την ίδια άνεση που το κάνει, όταν γνωρίζει ότι καταγράφεται… Η τάξη είναι “ζωντανή” είπαμε και δεν αποτελεί ένα βιωματικό webinar για τους γονείς και τους συναδέλφους που θα παρακολουθούν από τον Η/Υ τους…

Τέλος, δεν μπορώ να μη μεταφέρω μια κουβέντα που μου είπε συνάδελφος: “Μα καλά, απαγορεύουμε τη χρήση κινητών στην τάξη και την καταγραφή βίντεο και τώρα θα το κάνουμε εμείς και μάλιστα επίσημα;”

Ωστόσο, η άρνηση σκέτο, είναι εύκολο πράγμα και γι αυτό είναι ιδιαίτερα δημοφιλής ως θέση….

Τι θα απογίνουν όμως τα παιδιά που θα αποφασίζουν να απουσιάζουν από το μάθημα; Αν δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση για τη διδασκαλία τους, στην ουσία τα πιέζουμε να προσέλθουν στο σχολείο, κάτι που θέτει σε μεγαλύτερο κίνδυνο την υγεία τους, όπως και τη υγεία των συγγενών τους και φυσικά των εκπαιδευτικών.

Η λύση είναι μία και… αυτονόητη: Η ασύγχρονη εκπαίδευση.

Κάτι μάθαμε εμείς οι εκπαιδευτικοί από το e-class, το e-me και άλλα εργαλεία, μπορούμε να τα χειριστούμε… Δεν χρειάζεται να φτιάχνουμε φοβερά και τρομερά μαθήματα. Ένα βίντεο, ένα παιχνίδι ή κάποιες ερωτήσεις του βιβλίου που αναθέτουμε και στους υπόλοιπους μαθητές εντός της αίθουσας είναι αρκετά. Στο κάτω – κάτω, αναφερόμαστε σε δύο εβδομάδες μάθημα, εκ των οποίων 1-2 ώρες θα αφιερωθούν σε… γνωριμία και αποχαιρετισμό… Δεν χάθηκε κι ο κόσμος πια με την ύλη…

Μανόλης Κουσλόγλου

Υ.Γ. Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στις 3/5/2020 στην ομάδα του facebook “Εξ αποστάσεως εκπαίδευση“